Antiochia to starożytne miasto położone nad rzeką Orontes w pobliżu gór Amanus w Syrii . „Kraina czterech miast ” to jest: Seleucji, Apamei, Laodycei i Antiochii – została założona przez Seleukosa I Nikatora (Zwycięzcę) w latach 301–299 p.n.e. Niektórzy przypisują początkowe założenie miasta pod nazwą Antygonei Antygonowi I Jednookiemu, który utracił te tereny na rzecz Seleukosa po bitwie pod Ipsos w 301 roku p.n.e. w czasie tak zwanych wojen diadochów-następców Aleksandra WIelkiego. Według niektórych starożytnych źródeł Seleukos był uważany za jednego z najzdolniejszych z nich . Seleukos nie należał do osób z najbliższego otoczenia Aleksandra , służył jako jeden z dowódców hipaspistów , wybranej straży, która służyła jako bufor pomiędzy kawalerią i piechotą Aleksandra. Chociaż niewiele wspomina się o nim i jego stosunkach z Aleksandrem, on i jego potomkowie mieli rządzić imperium obejmującym Antiochię przez prawie 250 lat. Za panowania słabych następców Seleukosa, w 64 roku p.n.e. Pompejusz uczynił ten region prowincją rzymską. Podobnie jak w przypadku innych rzymskich miast, miasto odniosło korzyści z panowania rzymskiego. Rozwijała się infrastruktura publiczna, a pałace Seleucydów służyły Augustom. W czasach apostolskich miasto stało się jednym z centrum chrześcijaństwa. Z Antiochii wywodzili się m.in. Ignacy, biskup i jeden z Ojców Kościoła, który w wieku 80 lat poniósł śmierć męczeńską. W IV wieku zawiązała się szkoła antiocheńska, którą była grupa osób zajmujących się teologią i egzegezą biblijną. Odrzucali oni alegoryczne odczytywanie Biblii i poszukiwali sensu historycznego. Do głównych przedstawicieli „szkoły antiocheńskiej” należeli m.in. Diodor z Tarsu, Teodoret z Cyru, Jan Chryzostom, Teodor z Mopsuestii, Polichromiusz, Nestoriusz, Euzebiusz z Nikoedii, Teognis z Nicei. Odbudowane ze zniszczeń spowodowanych katastrofami naturalnymi przez Trajana, a kilka wieków później przez Justyniana, została splądrowana przez Hunów w V wieku n.e. i ostatecznie zdobyte przez Arabów w VII wieku n.e.. Kilkukrotnie przechodzący z rąk do rąk między różnymi władcami muzułmańskimi region ostatecznie znów uległ wojskom rzymskim. Cesarz Jan oddał miasto i przyległości Zakonowi Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Pod zakonnym panowaniem miast na chwile odżyło, ale zawirowania które dotknęły całe imperium nie ominęły i Antiochii. Z rąk zakonników miasto dostało się w ręce króla Jerozolimy Maurycego.
