Witaj, wędrowcze, w temie Anatolikon! Jest to najludniejszy, najbogatszy (nie licząc Konstantynopola) i jeden z największych obszarów Cesarstwa. Rozciąga się od błękitnych fal Morza Egejskiego aż po ujście rzeki Halys i niebotyczne szczyty Taurusu. Są to bardzo zróżnicowane tereny: na zachodnich i północnych wybrzeżach są położone żyzne niziny, przecinane licznymi rzekami takimi jak Sangarios czy Meander, zaś w głębi lądu rozpościera się olbrzymia Wyżyna Anatolijska, pokryta pustyniami i stepami, na których pasterze pasą swe trzody. Natomiast w dolinach rzek rolnicy pracowicie uprawiają jęczmień i pszenicę, winorośl, bawełnę, figi, oliwki oraz liczne inne rośliny. Stąd pochodzą najlepsze w Cesarstwie (nie licząc italijskich i cypryjskich) wina, choć daleko im do sławnych owoców szczepów Kartwelii.
Ziemie te od najdawniejszych czasów odznaczyły się w historii: starożytne królestwa Ilionu, Lidii i Pergamonu są sławne w całym cywilizowanym świecie; tu wybito pierwszą w dziejach monetę, stąd też pochodzi pergamin. W Efezie nauczał św. Paweł, żył też w tym mieście św. Jan Teolog, który w księdze Objawienia zawarł listy do "siedmiu Kościołom w Azji". Tu zasnęła Bogurodzica; tu na soborach powszechnych w Nicei, Chalcedonie i Efezie ustalono najważniejsze prawdy naszej wiary. Wiele z tych terenów podbili później Turkowie, lecz dzięki krzyżowcom Cesarstwo odzyskało je. Do dziś Synopa, Smyrna czy Efez są ważnymi ośrodkami handlu, podobnie jak Abydos, Nikomedia czy położone w głębi lądu Ikonium i Ancyra. Stąd pochodzi znaczna część podatków wpływających do cesarskiego skarbca. Nic więc dziwnego, że jest to pierwszy spośród temów Cesarstwa.
