Święte Prawo Bizancjum

[Aleksy I Komnen]

Święte Prawo Bizancjum
My, Aleksy I Komnen, Cesarz Bizancjum, z łaski Boga Wszechmogącego i władzą nadaną przez nasze dziedzictwo, wspartą wolą ludu,
ustanawiamy niniejsze Święte Prawo Bizancjum jako wyraz naszego dążenia do sprawiedliwości, porządku i harmonii w naszym cesarstwie.
Niech to prawo służy jako niezachwiany fundament naszej cywilizacji, prowadząc nasze społeczeństwo ku sprawiedliwości, mądrości i dobrobytu.

Rozdział I: O Bizancjum i Władzy Cesarza

Artykuł 1: Bizancjum jako Państwo
1.1. Bizancjum jest wiecznym i niepodzielnym cesarstwem, założonym na wieczystych fundamentach wiary, mądrości i sprawiedliwości.
1.2. Granice Bizancjum są święte i nienaruszalne, chronione przez nasze oddane wojsko i wierne ludy.
1.3. Stolicą Bizancjum jest Konstantynopol, miasto święte i promieniujące chwałą naszej cywilizacji.

Artykuł 2: Osoba Cesarza
2.1. Cesarz Bizancjum jest namaszczony przez Boga, będąc jego ziemskim przedstawicielem i źródłem wszelkiej władzy.
2.2. Cesarz sprawuje najwyższą władzę wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą, mając prawo do wydawania dekretów, edyktów oraz sprawowania sprawiedliwości.
2.3. Osoba Cesarza jest święta i nietykalna; wszelkie obrazy majestatu podlegają najsurowszym karom.
2.4. Chrześcijańskość Cesarstwa i Cesarza;

1. Chrześcijaństwo jest religią panującą w Cesarstwie Bizantyjskim, zarówno w rzeczywistości, jak i w jego mikronacyjnej wersji. Chrześcijański charakter Cesarstwa jest kluczowy dla jego tożsamości.
2. Cesarz musi być chrześcijaninem, a prawo stanowione w Cesarstwie musi posiadać charakter chrześcijański. Choć najlepiej byłoby, gdyby cesarz był katolikiem, wyznawanie przez niego innej formy chrześcijaństwa nie skutkuje automatycznie utratą praw do tronu.
3. Zasada chrześcijańskości wymaga, aby cesarz był płci męskiej, jako że symbolizuje on władzę Chrystusa nad światem.

2.5. Dynastyczność i kwestie następcy

1. Sukcesja Cesarstwa jest dynastyczna, oparta na dynastii Komnenów. Póki istnieją męscy członkowie dynastii, mają oni pierwszeństwo sukcesji przed innymi kandydatami.
2. Następcą tronu jest najbliższy męski potomek panującego cesarza, uwzględniając starszeństwo linii i narodzin (lub adopcji). Synowie zrodzeni lub przysposobieni podczas panowania ojca mają pierwszeństwo jako porfirogeneci.
3. Jeśli panujący cesarz nie ma potomków, jego następcą jest najbliższy męski krewny. W przypadku braku męskich członków dynastii, Cesarz może adoptować dowolną osobę, tym samym czyniąc ją członkiem swego rodu, prawnym następcą.
4. W przypadku braku męskich członków dynastii, oraz nie wyznaczeniu przez Cesarza następcy, prawa do tronu mogą być przeniesione na mężczyzn z innego rodu, który staje się nową dynastią panującą.
5. Gdy ktoś otrzyma prawa do tronu, żadna ludzka decyzja nie może go ich pozbawić. Władza cesarska pochodzi z Bożej łaski i nie wymaga żadnych dodatkowych aktów, takich jak koronacja czy uznanie przez ludność.

2.6. Suwerenność cesarza

1. Władza cesarska pochodzi od Boga, nie zaś z ludzkiej decyzji. Cesarz nie może być podległy żadnemu człowiekowi ani instytucji stworzonej przez ludzi.
2. W Cesarstwie cesarz jest źródłem wszelkiej władzy. Wszelka władza sprawowana przez innych pochodzi od cesarza lub jego ustanowienia.
3. Żaden akt prawa stanowionego, wewnątrzkrajowego czy międzynarodowego, nie ma mocy, jeśli zaprzecza zasadzie cesarskiej suwerenności, usiłując pozbawić cesarza jego władzy w całości lub w części. Jedynie Bóg może odebrać cesarzowi władzę.

Artykuł 3: Kancelaria Cesarska
3.1. Kancelaria Cesarska jest organem doradczym Cesarza, składającym się z wybranych mężów stanu, duchowieństwa i wojskowych.
3.2. Członkowie Kancelarii wspierają Cesarza w sprawowaniu władzy, doradzając w sprawach polityki, prawa i wojny.
3.3. Członków Kancelarii powołuje i odwołuje Cesarz wedle swego uznania, kierując się prawem oraz mądrością swą a także tradycjami i zwyczajami Bizancjum.
3.4. Decyzje Kancelarii są wiążące tylko po ich zatwierdzeniu przez Cesarza.

Rozdział II: Zasady Ogólne

Artykuł 4: Źródła Prawa
4.1. Główne źródła prawa w Bizancjum to niniejsze Święte Prawo, dekrety i edykty cesarskie, oraz tradycje i zwyczaje starożytne.
4.2. Wszelkie prawo winno być zgodne z doktryną chrześcijańską oraz wartościami Bizancjum.

Artykuł 5: Hierarchia Prawa
5.1. Święte Prawo Bizancjum jest najwyższym aktem prawnym, przewyższającym wszelkie inne normy prawne.
5.2. Dekrety i edykty cesarskie mają moc obowiązującą bezwzględnie, chyba że są sprzeczne z niniejszym prawem.
5.3. Wszelkie inne decyzje i postanowienia Cesarza znajdują się w hierarchii niżej od dekretów i edyktów cesarskich i muszą być z nimi zgodne.
5.4. Wszelkie akty prawne wydane przez władców podległych cesarzowi oraz cesarskich urzędników znajdują się w hierarchii prawa poniżej wszelkich dekretów, edyktów oraz decyzji, postanowień, lub rozkazów cesarskich i nie mogą być sprzeczne z niniejszym prawem oraz dekretami i edyktami cesarskimi.

Rozdział III: Sądownictwo

Artykuł 6: Sądownictwo w Bizancjum
6.1. W Bizancjum istnieją dwa sądy: Sąd Cywilny oraz Sąd Wojskowy.
6.2. Sąd Cywilny rozpatruje sprawy wszystkich mieszkańców, gości przebywających na terytorium Bizancjum oraz obywateli cesarstwa. Wyrok w ramach sądu wydaje jeden sędzia, który nosić miano będzie Epi ton kriseon.
6.3. Epi ton kriseon jest osobą powoływaną przez Cesarza, nadzorującą sąd cywilny, przewodniczącą procesom w sądzie i podlegającą bezpośrednio Cesarzowi.
6.4. Sąd Wojskowy zajmuje się sprawami wojskowymi, a pod jego jurysdykcję podlega każdy żołnierz cesarstwa. W tym sądzie wszelkie zbrodnie przeciw ludowi i wrogom niewinnym ujrzą światło dzienne.
6.5. Procesom toczonym w Sądzie Wojskowym przewodniczy osobiście Cesarz, chyba że wyznaczy do roli sędziego inną osobę, jednak musi ona być wojskowym o posiadać stopień generalski.
6.6. Cesarz nie ponosi żadnej odpowiedzialności prawnej i jest najwyższym interpretatorem prawa w cesarstwie.

Artykuł 7: Zasady Ogólne
7.1. Dla zachowania ładu i porządku w Cesarstwie Bizantyjskim, ustanawiamy niniejsze prawo, aby było ono fundamentem sprawiedliwości i harmonii w naszym cesarstwie.
7.2. Wszyscy przebywający na terytorium Cesarstwa Bizantyjskiego, w tym obywatele, duchowni oraz cudzoziemcy będący przejazdem, zobowiązani są do przestrzegania prawa bizantyjskiego.
7.3. Wszelkie naruszenia i złamania prawa będą sądzone według najmniejszej winy, zgodnie z zasadami sprawiedliwości i mądrości cesarstwa.

Rozdział IV: Prawo Karne

Artykuł 8: Kary i ich Rodzaje
8.1. Postanawiamy o stworzeniu listy kar, na które sądy mogą skazywać, aby żaden sędzia nie czynił nadużyć. Poniższe kary wymienione są od najsroższych do najłagodniejszych.
8.2. Kara gardła jest najsurowszą z możliwych do zasądzenia kar. Polega ona na pozbawieniu życia osoby, wobec której jest zasądzona. Jako iż jest to straszna kara, wykonać ją można na kilka sposobów, które od najsroższego podane są poniżej:

1. Spalenie żywcem: Najsroższa z możliwych kar, polega na spaleniu skazanego na stosie. Może być zasądzana tylko wobec sprawców najsroższych przestępstw.
2. Ćwiartowanie: Sroga kara, polega na pocięciu ciała skazanego na kawałki. Może być zasądzona wobec recydywistów i innych osób, które już wchodziły w konflikt z prawem.
3. Powieszenie: Polega na powieszeniu skazanego, jest podstawową karą śmierci, wykonywaną na osobach niebędących nobilitowanymi.
4. Ścięcie: Polega na ucięciu głowy skazanego mieczem lub toporem. Ścięcie mieczem to jedyna kara gardła, którą można zasądzić wobec osoby nobilitowanej niepozbawionej czci, ścięcie toporem zasądzić można dla osoby niebędącej osobą nobilitowaną.

8.3. Banicja jest karą, na którą skazać można każdego przebywającego na terenie Bizancjum. Wiąże się ona z nakazem stałego opuszczenia kraju w przeciągu 24 godzin. Banicja może być zdjęta przez Cesarza za zasługi położone dla dobra kraju.
8.4. Konfiskata majątku polega na pozbawieniu skazanego całego majątku, który przechodzi na rzecz skarbu państwa (tj. Skarbca Cesarskiego), a nie spadkobierców.
8.5. Więzienie może być rozróżnione na dwa rodzaje:

1. Więzienie w lochach: Za cięższe przestępstwa, umieszczenie skazanego w lochach, bez okien, o chlebie i wodzie, bez prawa do komunikacji ze światem zewnętrznym.
2. Więzienie w wieży: Za lżejsze przestępstwa, umieszczenie skazanego w pomieszczeniach nad ziemią w wieży więziennej, gdzie za własne pieniądze może zapewnić sobie lepsze utrzymanie (np. słudzy mogą nosić mu lepsze pożywienie), posiada do swej dyspozycji łóżko oraz papier i inkaust. Skazany na więzienie w wieży może pisać listy do innych mieszkańców.

8.6. Grzywna jest karą pieniężną zasądzaną przez sąd, która polega na konieczności zapłaty przez skazanego odpowiedniej sumy na rzecz skarbu państwa. Wysokość grzywny wynosi w przypadku zbrodni ciężkich od 1000 do 100 000 Bizantów, w przypadku zaś lekkich od 100 do 1000 Bizantów. Grzywna musi być adekwatna do statusu skazanego, tj. nie może wychodzić poza możliwości finansowe osoby, co do której jest zasądzana. Grzywna winna być zapłacona najdalej w miesiąc po wyroku.
8.7. Innymi łagodnymi karami jakie może zasądzić sędzia wobec skazanego są chłosta i kara pręgierza. Skazani mogą być również zobowiązani do publicznych przeprosin wobec osoby, której dopuścili się niegodziwości. Chłosta i kara pręgierza polegają na publicznym wymierzeniu kary cielesnej. Publiczne przeprosiny muszą zostać opublikowane na forum we wskazanym przez sąd wątku.
8.8. Jeżeli w przypadku czynu zabronionego podane są różne kary (np. grzywna i więzienie), sędzia może zasądzić jedną z tych kar, kilka z nich, a nawet wszystkie naraz, wedle uznania i wagi przewinienia.

Artykuł 9: Przestępstwa i Ich Kary
9.1. Zabójstwo:
Zabójstwo z premedytacją: Kara gardła (ścięcie lub powieszenie) lub więzienie w lochach od 6 miesięcy do roku.
Zabójstwo w afekcie: Więzienie w lochach lub wieży od 2 do 6 miesięcy oraz grzywna od 5000 do 50 000 Bizantów.
9.2. Kradzież:
Kradzież mienia cesarskiego: Konfiskata majątku oraz więzienie w lochach od 3 do 6 miesięcy.
Kradzież mienia prywatnego: Grzywna od 1000 do 10 000 Bizantów oraz chłosta lub kara pręgierza.
9.3. Oszustwo:
Oszustwo finansowe: Grzywna od 5000 do 50 000 Bizantów oraz banicja.
Oszustwo wobec urzędnika państwowego: Więzienie w wieży od 1 do 3 miesięcy oraz grzywna od 1000 do 20 000 Bizantów.
9.4. Zniesławienie:
Zniesławienie osoby nobilitowanej: Publiczne przeprosiny oraz grzywna od 1000 do 10 000 Bizantów.
Zniesławienie urzędnika państwowego: Publiczne przeprosiny oraz grzywna od 2000 do 20 000 Bizantów.
9.5. Przemoc:
Przemoc wobec obywatela: Więzienie w wieży od 1 do 3 miesięcy oraz grzywna od 1000 do 10 000 Bizantów.
Przemoc wobec urzędnika państwowego: Więzienie w lochach lub wieży od 2 do 6 miesięcy oraz grzywna od 5000 do 50 000 Bizantów.
9.6. Korupcja:
Korupcja urzędnika państwowego: Konfiskata majątku oraz banicja.
Korupcja osoby nobilitowanej: Więzienie w lochach od 6 miesięcy do roku oraz grzywna od 10 000 do 100 000 Bizantów.
Korupcja żołnierzy służących w armii cesarskiej: Więzienie w lochach lub wieży do 6 miesięcy oraz grzywna od 5000 do 50 000 Bizantów.
9.7. Zdrada:
Zdrada stanu: Konfiskata majątku oraz Kara gardła (spalenie żywcem lub ćwiartowanie).
Szpiegostwo: Konfiskata majątku oraz Kara gardła (ścięcie) ewentualnie Banicja.
9.8. Herezja:
Szerzenie herezji: Kara gardła (spalenie żywcem) lub banicja.
Posiadanie materiałów heretyckich: Konfiskata majątku oraz więzienie w lochach lub wieży od 1 do 6 miesięcy.
Bluźnierstwo wobec Boga, świętych, Cesarza i symboli cesarstwa: Konfiskata majątku oraz więzienie w lochach lub wieży od 1 do 6 miesięcy, lub Chłosta, i kara pręgierza.
9.9. Naruszenie pokoju publicznego:
Podżeganie do buntu: Więzienie w lochach od 6 miesięcy do roku oraz grzywna od 10 000 do 100 000 Bizantów.
Zakłócanie porządku publicznego: Chłosta, kara pręgierza lub więzienie w wieży od 1 do 3 miesięcy.
9.10 Inne przestępstwa i zbrodnie:
Wszelkie inne czyny niezgodne z moralnością chrześcijańską a także inne przestępstwa i zbrodnie; nie ważne czy ciężkie czy lekkie, a nie wymienione powyżej Sąd Cywilny również powinien brać pod uwagę i sądzić. A karać powinien chłostą, karą pręgierza lub więzieniem w lochach lub wieży do 6 miesięcy, oraz grzywną od 1000 do 50 000 Bizantów, w zależności od stopnia przewinienia.

Rozdział V. Postanowienia Końcowe

Artykuł 10: Stosowanie Prawa
10.1. Święte Prawo Bizancjum obowiązuje od momentu jego ogłoszenia przez Cesarza i jest wiążące dla wszystkich obywateli i mieszkańców Bizancjum.
10.2. Wszelkie kwestie nieuregulowane niniejszym prawem podlegają decyzji Cesarza, zgodnie z duchem i literą prawa cesarskiego.

Artykuł 11: Zmiana Prawa
11.1. Święte Prawo Bizancjum może być zmieniane jedynie przez Cesarza.
11.2. Wszelkie zmiany muszą być ogłoszone publicznie i mają moc obowiązującą od chwili ich ogłoszenia.

Artykuł 12: Przysięga Wierności
12.1. Wszyscy urzędnicy, wojskowi i duchowni Bizancjum składają przysięgę wierności Cesarzowi i Świętemu Prawu Bizancjum.
12.2. Przysięga winna być składana na święte relikwie i Pismo Święte, jako wyraz najwyższego oddania i posłuszeństwa.
Signati in Byzantinum,
die XXVIII, mensis Iulius, Anno Domini MMXXIV
Alexios I Komnenos