Mury Teodozjusza
Wraz z rozrostem miasta, w V wieku n.e. w czasach panowania cesarza Teodozjusza II (408-450 r.) zbudowano drugą linię obwarowań w odległości 1500 m na zachód od starych murów.
Specjalny system umocnień złożony z murów i wież ochraniał miasto od zachodu – strony lądu, natomiast słabsze mury miasta od brzegu morza były bezpieczne dzięki temu, że zbyt szybki prąd morski nie pozwalał wrogom podpłynąć statkami pod podstawę murów. Słabym punktem obwarowań była leżąca od północy zatoka Złoty Róg, co spowodowało, że Bizantyńczycy stworzyli tutaj system obrony polegający na rozciągnięciu w poprzek wejścia do zatoki ogromnego łańcucha. Jeden jego koniec zawieszony był na wieży Eugeniusza na północno-wschodnim przylądku półwyspu, a drugi na jednej z wież dzielnicy Pera na północnym brzegu Złotego Rogu (dzielnica była kolonią genueńską). Na wodzie łańcuch podtrzymywały drewniane tratwy. Flota wroga nie była więc w stanie wpłynąć do Złotego Rogu i wysadzić desantu pod północnymi murami miasta. Natomiast flota bizantyńska ochraniana przez zaporę mogła spokojnie przeprowadzać naprawy w zatoce.
Od zachodu, znad Morza Marmara do leżącej nad Złotym Rogiem dzielnicy Blacherny, rozciągały się mury miejskie i głęboka fosa. Rów był szeroki na około 18 metrów, w miarę możliwości wypełniany wodą. Po wewnętrznej stronie fosy znajdował się zębaty gzyms. Pomiędzy nim a murem istniała wolna przestrzeń o szerokości 12-15 metrów, znana jako Peribolos. Pierwszy mur zewnętrzny o wysokości 7,5 metra posiadał wieże obronne umieszczone w odstępach 45-90 metrów od siebie. Za nim rozciągało się jeszcze jeden prześwit o szerokości 12-18 metrów noszące nazwę Parateichion. Następnie wznosił się kolejny mur wysoki na 12 metrów z kwadratowymi lub ośmiokątnymi basztami, które zostały wybudowane tak, aby pokryć przerwy między wieżami pierwszego muru.
Kolejnym wrażliwym miejscem w systemie obronnym był środek systemu umocnień, w którym o 30 metrów obniżał się teren z uwagi na to, że tam do miasta kanałem wpływała niewielka rzeka Likos. Obszar tworzącej się w tym miejscu doliny był zwany Mesoteichion. W północnej części mury łączyły się z umocnieniami dzielnicy Blacherny. Występujące tutaj ze zwykłego szeregu umocnienia składały się z fosy, pojedynczego muru oraz ufortyfikowanych umocnień pałacu cesarskiego wybudowanego w pobliżu muru jeszcze przez cesarza Manuela I. W 2024 roku po przejęciu władzy przez Cesarza Aleksego Komnena, władca zdecydował o odrestaurowaniu murów i umocnieniu ich, dzięki czemu pozbyto się praktycznie wszystkich słabych punktów.
W murach od strony północnej znajdowały się następujące bramy:
Bramy przy Pałacu Blacherny
Brama Adrianopolska (Brama Charisius, Edirnekapı) – druga co do ważności po Złotej Bramie
5 Brama Wojskowa
Brama św. Romana (Topkapı)
4 Brama Wojskowa
Brama Rhesios (Yeni Mevlevihane Kapısı)
3 Brama Wojskowa (Triton)
brama prowadząca do klasztoru Pege
Brama Wiosenna
Brama Belgradzka (Xylokerkos lub 2 Brama Wojskowa)
Złota Brama w Konstantynopolu (Porta Aurea, początkowo był to łuk triumfalny)
Do tego należy doliczyć 3 bramy „kościelne” (Brama Chrystusa przy Studionie, brama przy klasztorze Chora), 3 bramy przy Pałacu Porfirogenetów i pomniejsze bramy morskie.
Swoje mury posiadała także Galata, z których zachowała się Wieża Galata.
W promieniu 65 km od miasta cesarz Anastazjusz rozkazał wybudować dodatkową linię umocnień, która w założeniu chronić miała miasto przed nagłymi atakami lądowymi (Mur Anastazjusza). Te wszystkie zabezpieczenia umożliwiły Konstantynopolowi odpierać ataki różnych ludów.
