Uroczysta celebra świąteczna zaczeła się aspersją.
Następnie procesja weszła do prezbiterium przy dźwiękach antyfony na wejście odśpiewanej przez chór
Po zakończeniu śpiewu celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę
A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian.Omnípotens sempitérne Deus, qui dedísti fámulis tuis in confessióne veræ fídei, ætérnæ Trinitátis glóriam agnóscere, et in poténtia majestátis adoráre Unitátem: quǽsumus; ut, ejúsdem fídei firmitáte, ab ómnibus semper muniámur advérsis.
Potem wybrzmiał graduałO, głębokości bogactw, mądrości i umiejętności Boga! Jakże niepojęte są sądy Jego i niedościgłe drogi Jego. Któż bowiem poznał myśl Pana, albo kto był doradcą Jego? Albo kto dał Mu pierwszy, aby Mu oddać miał. Albowiem z Niego, przez Niego i z Nim jest wszystko: Jemu chwała na wieki. Amen.
Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Łukasza
A celebrans wygłosił kazanieOnego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: «Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem. A oto ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata».
Następnie kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranychJako ostatni akcent swojej Ewangelii, Św. Mateusz umieszcza „nakaz misyjny”, w którym Pan Jezus wysyła uczniów, aby głosili Ewangelię i udzielali chrztu wszystkim narodom, ponieważ teraz już wszyscy mogą skorzystać z owoców odkupienia. I ukazując się po raz ostatni, Pan „uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu” (Dz 1,9), jak opowiada nam pierwsze czytanie w liturgii dzisiejszej uroczystości.
Nakaz misyjny zmartwychwstałego Chrystusa nie jest skierowany jedynie do pierwszych uczniów, ale jest to zadanie i misja dla wszystkich: „My, chrześcijanie, mamy w tych dniach głosić światu, z którego pochodzimy i w którym żyjemy, stare i nowe orędzie Ewangelii”[1], przypominał św. Josemaría.
I mówił także, że większość chrześcijan powinna „zanieść Chrystusa do wszystkich dziedzin, w których rozwija się ludzka działalność: do fabryki, do laboratorium, do pracy na roli, do warsztatu rzemieślniczego, na ulice wielkich miast i na górskie szlaki”[2]. Święty Josemaría zapraszał w związku z tym, aby osobiście odnieść do siebie ten nakaz misyjny: „Idźcie i głoście Ewangelię... Ja jestem z wami...” — to powiedział Jezus... i powiedział to do ciebie”[3].
Uroczystość Wniebowstąpienia to dobra okazja, aby odnowić nasz zapał apostolski i pragnienie, aby prowadzić dusze do nieba, gdzie czeka na nas chwalebny Pan Jezus i którego uczymy się od pierwszych uczniów. Stanęli oni przed trudnym zadaniem, aby schrystianizować cały świat, znajdujący się w objęciach cywilizacji, które jeszcze nie znały Ewangelii, a także wobec wszelkiego rodzaju ideologii i przeszkód. Ale zamiast poddać się zniechęceniu, apostołowie byli pełni ufności w Jezusa zmartwychwstałego i zwycięskiego, który jasno im powiedział: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” (w. 18), i „Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (w. 20).
Jak mówił Papież Franciszek, „Wniebowstąpienie przypomina nam o tej pomocy Jezusa i Jego Ducha, która daje nadzieję i pewność naszemu chrześcijańskiemu świadectwu w świecie. Ujawnia nam, dlaczego istnieje Kościół: Kościół jest po to, by głosił Ewangelię, tylko dlatego! A także, głoszenie Ewangelii jest radością Kościoła. My, wszyscy ochrzczeni, jesteśmy Kościołem. Dzisiaj jesteśmy zachęcani, aby lepiej zrozumieć, że Bóg obdarzył nas wielką godnością i powierzył odpowiedzialne zadanie głoszenia Go światu, czynienia Go dostępnym dla ludzkości. Oto nasza godność, to jest największy zaszczyt dla każdego z nas, dla wszystkich ochrzczonych!”[4].
Z drugiej strony, Ewangelia mówi nam, że kiedy Zmartwychwstały ukazał się uczniom, „gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon” (w. 17). Ta postawa uwielbienia wobec Pana będzie także naszą siłą w zadaniu ewangelizacji. Mówi święty Tomasz z Akwinu, że „ludzie przekazują to, czym się zachwycają, ponieważ z obfitości serca mówią usta (por. Mt 12, 34)”[5]. Jeśli potrafimy adorować Pana z pobożnością i wdzięcznością, jeśli oddajemy Zmartwychwstałemu hołd jaki mu się należy, nasze świadectwo wobec ludzi będzie bardziej autentyczne i skuteczne, ponieważ wypłynie z serca napełnionego Bogiem, takiego jak serca pierwszych uczniów i świętych niewiast.
Źródło: Opus Dei
