(Tagma tou Athanatoi)
Athanatoi (Gr. Ἀθάνατοι, Athanatoi - „Nieśmiertelni”) to elitarna tagma ciężkiej jazdy odrodzonego Bizancjum, powołana przez nowego Cesarza Bizantyńskiego Aleksego I Komnena po utracie Anatolii na rzecz Jana Uzurpatora. Licząca 4000 jeźdźców jednostka dzieli się na 20 Bandonów (po 200 ludzi), stanowiąc żywą zbroję i zbrojną pięść cesarstwa – żelazny klin łamiący wrogie armie. W jej skład wchodzą głównie katafrakci.
Ich uzbrojenie obronne stanowi szyszak, zbroja łuskowa, nagolenice, kolczuga, i pikowany kaftan. Broń podstawowa to włócznia Kontos długa na 3 - 4 metry oraz miecz zwany spatha do tego sztylet lub paramerion (krótki pałasz kawaleryjski) oraz buzdygan dla walk w zwarciu. Do ochrony mają także okrągłe tarcze, bądź małe, okrągłe puklerze noszone na plecach.
Ich konie pochodzą z rejonu Tracji, Macedonii i Kapadocji. Są specjalnie hodowane i zazwyczaj noszą końską zbroją łuskową zwaną kropierzem, obejmującą cały wierzch konia tzn. także z pełnym żelaznym naczółkiem na łbie. Każdy rumak nosi buńczuk z końskiego włosia, w kolorach swojego Bandonu.
Athanatoi rekrutowani są z synów bizantyjskiej szlachty oraz najemników z Rusi i Kaukazu. Ich przysięga brzmi: „Nie śmierć, lecz wieczna służba” – wierzą, że polegli odradzają się w nowych rekrutach. Na polu bitwy szarżują w żelaznej kolumnie, siekąc wrogów ciężkimi buławami, gdy kopie się złamią.
Stacjonują w Tracji, gdzie ćwiczą szarże na drewniane i słomiane kukły wroga, a także obleganie makiet twierdz. Choć koszt utrzymania jednego katafrakta równa się wysłaniu 10 piechurów na wojnę, cesarz wie: „Nieśmiertelni” to cena potęgi, tak potrzebnej dla wpierw odbudowania a potem utrzymania jej.
