Cesarstwo Bizantyjskie

Tyberiada została założona w latach 17–22 przez króla Heroda Antypasa, który uczynił z niej stolicę swojego królestwa w Galilei. Większość jego mieszkańców stanowili Żydzi. Nazwa miasta Tiberias została nadana na cześć cesarza Tyberiusza. Istnieje legenda, że Tyberiada powstała na miejscu starej żydowskiej osady Rakat. Dyskusja nad pochodzeniem Tyberiady od miasta Rakkat znajduje się w Talmudzie. O Tyberiadzie wspomina także żydowski historyk Józef Flawiusz.

W okresie panowania rzymskiego miasto było nazywane Tyberiada (gr. Τιβεριάδα, Tiveriáda). Nowy Testament wspomina o mieście jako o Tyberiadzie położonej nad Jeziorem Tyberiadzkim, nad którym swoją działalność koncentrował Jezus Chrystus. W owym czasie miasto znajdowało się pod silnymi wpływami hellenistycznymi i wielu religijnych Żydów odmawiało zamieszkania w nim. Herod Antypas osiedlił w mieście wielu obcokrajowców i wybudował na wzgórzu swój pałac. Prestiż Tyberiady był tak wielki, że Morze Kinneret zaczęto nazywać Jeziorem Tyberiadzkim. Po śmierci Agryppy I w 44 r. kontrolę nad miastem przejął rzymski prokurator. W 61 Herod Agryppa II wcielił miasto do swojego królestwa. Podczas wojny żydowsko-rzymskiej w l. 66-73 Tyberiadę zajęły wojska żydowskie, które zburzyły pałac Heroda. W trakcie działań wojennych Rzymianie zrównali większość żydowskich miast z ziemią. Dzięki umiejętnej polityce Józefa Flawiusza, Tyberiada została oszczędzona, i po wojnie przyjęła licznych żydowskich uchodźców. Gdy po 135 wypędzono Żydów z Jerozolimy, Tyberiada i sąsiednie miasto Seforis stały się głównymi ośrodkami życia żydowskiego. W Tyberiadzie osiedlił się rabin Jochanan bar Nafcha, a w 150 przeniósł się tutaj Sanhedryn (najwyższa żydowska instytucja religijna i sądownicza). Na potrzeby rosnącej populacji żydowskiej w mieście powstało trzynaście synagog. Około 200 r. rabin Juda ha-Nasi przeprowadził ostateczną redakcję Miszny, a masoreci ustalili tekst Talmudu Jerozolimskiego.

W 614 r. w Tyberiadzie doszło do żydowskiego powstania przeciwko cesarzowi Herakliuszowi, które pomogło Persom w ich wojnie z Bizantyjczykami (602–628). Wymordowano wówczas w Tyberiadzie wielu chrześcijan, a kościoły zburzono. W nagrodę Persowie pozwolili 70 żydowskim rodzinom z Tyberiady przenieść się do Jerozolimy i rozpocząć odbudowę żydowskiej społeczności w mieście. Gdy w 628 r. Bizantyńczycy zajęli Tyberiadę, doszło do rzezi Żydów.

W 636 r. Tyberiadę zajęła arabska armia kalifa Umar ibn al-Chattab, jednego z twórców potęgi imperium arabsko-muzułmańskiego. Kalifowie z dynastii Ummajjadów wybudowali na północ od Tyberiady jeden ze swoich licznych pałaców (znajdował się on na nadbrzeżu przy Khirbet al-Minja). W 749 r. duże prace budowlane objęły całe miasto. Od początku VIII wieku do końca X wieku Tyberiada rozkwitała jako ośrodek żydowskiego życia duchowego. Żydowscy uczeni usystematyzowali tutaj pisownię hebrajskiego języka (działała tu jedna z trzech grup masoretów) oraz stworzyli liczne dzieła, które na długie lata wyznaczyły tory rozwoju judaizmu. Jednym z członków tutejszej wspólnoty był rabin Aaron ben Mosze ben Aszer, który pracował nad doskonaleniem tradycji ustnej (zwanej Tiberian Hebrew) i Kodeksem z Aleppo. Arabski podróżnik i geograf Al-Muqaddasi odwiedził w 985 Tyberiadę i opisał ją jako:

stolicę Prowincji Jordanii i miasto w Dolinie Kanaan ... Miasto jest wąskie, gorące latem i niezdrowe ... Jest tu osiem gorących łaźni z niezliczonymi basenami wrzącej wody, w których nie potrzeba wykorzystywać paliwa. Na rynku stoi duży i dobry meczet.

W 1033 r. Tyberiadę zniszczyło trzęsienie ziemi. Miasto zostało jednak szybko odbudowane.

Podczas I wyprawy krzyżowej w 1099 r. Tyberiadę zdobyli Frankowie. Miasto weszło w skład Królestwa Jerozolimskiego i zostało stolicą Księstwa Galilei (z czasem region zaczęto nazywać Księstwem Tyberiady). Opuszczono wówczas pierwotne miejsce położenia miasta i przesunięto je na północ, w miejsce obecnej lokalizacji. Krzyżowcy wybudowali liczne nowe budowle, między innymi Kościół Św. Piotra, który był wielokrotnie przebudowywany i przetrwał do współczesnych czasów. W 1187 Saladyn wysłał swojego syna Al-Afdal ibn Salah ad-dina do hrabiego Trypolisu Rajmunda III z żądaniem bezpiecznego przepuszczenia wojsk przez Galileę. Rajmund III wyraził zgodę na przemarsz 20-tysięcznej armii Saladyna przez swoje ziemie, pod warunkiem że Saraceni przejdą przez nie w nocy. Jego pozwolenie zlekceważył mistrz templariuszy – Gérard de Ridefort, który rzucił się na 20 tysięcy Saracenów z 20 templariuszami i 10 szpitalnikami w bitwie u źródeł Cresson. Następnie Saladyn podszedł pod Tyberiadę i po sześciu dniach oblężenia zdobył miasto. 4 lipca 1187 pokonał wojska krzyżowców w bitwie pod Hittin, w pobliżu Tyberiady. Na początku XII wieku społeczność żydowska w Tyberiadzie liczyła około pięćdziesięciu rodzin. Mówiło się, że można tam było znaleźć najlepsze hebrajskie manuskrypty. Gdy w 1204 w Egipcie zmarł czołowy żydowski uczony filozof i lekarz tego okresu, rabin Mojżesz Majmonides, jego ciało przewieziono i pochowano w Tyberiadzie. Miejsce jego pochówku jest ważnym celem wielu żydowskich pielgrzymek.