Cesarstwo Bizantyjskie

(Tagma tou Varrangoi)

Gwardia Wareska (Greek: Τάγμα τῶν Βαράγγων, romanized: Tágma tōn Varángōn) zwana „Mieczami Północy” to elitarna formacja piechoty cesarskiej, stworzona przez cesarza Bazylego II pod koniec X wieku, by zastąpić skorumpowanych gwardzistów bizantyjskich. Składa się z 6000 najemników pochodzących głównie z północy (Waregowie, później także Anglicy i Rusini), znanych z bezwzględnej lojalności i odporności na polityczne intrygi.

Gwardziści to „szlachetni dzikusi” (jak nazywała ich Anna Komnena) – wysocy, jasnowłosi wojownicy w kolczugach i łuskowych pancerzach, z toporem przymocowanym do pasa na ramieniu. Ich znakiem rozpoznawczym są tarcze migdałowe zdobione runami i krzyżami, które stały się wzorem dla całej Europy. Choć walczą głównie pieszo, w nagłych przypadkach dosiadają koni, używając mieczy lub toporów jednoręcznych.

Gwardia Wareska angażuje się tylko w bitwy, gdzie zagrożone jest życie cesarza lub kluczowych dostojników. Na co dzień pełnią funkcję żywego symbolu władzy – ich obecność na dworze ma przypominać, że tron opiera się na „obcych”, których nie skusi złoto spiskowców.
W związku z niepewnymi czasami, oraz problemami jakie Bizancjum ma przez wzgląd na rebelie, powstania i uzurpacje, gwardziści są też strażnikami skarbca i tajnych przejść w pałacu, z racji swej nieprzekupności.