Nowa stolica.
: 12 sie 2024, 13:07
Nowa Stolica Italii.
Brindisi zostało zasiedlone przed rzymską ekspansją prawdopodobnie przez Ilirów. Rzymianie nazwali je Brundisium.
Na cyplu Punta le Terrare, znajdującym się w porcie zewnętrznym miasta, odkryto osadnictwo z epoki brązu (XVI w. p.n.e.): grupę chałup chronioną przez kopiec kamieni, fragmenty ceramiki mykeńskiej. Herodot sam mówi o mykeńskim pochodzeniu tej populacji. Na nekropoli Tor Pisana (na południe od historycznej starówki Brindisi) znaleziono wazy z pierwszej połowy VII wieku p.n.e. Brindisi czasów messapijskich utrzymywało intensywne stosunki handlowe z populacjami greckimi po drugiej stronie Adriatyku i Morza Egejskiego (relacje te są obecnie udokumentowane licznymi znaleziskami archeologicznymi) w przeciwieństwie do pobliskiego Tarentu.
W 267 p.n.e. (według innych źródeł w 245 p.n.e.) Rzymianie podbili miasto i nazwali Brundisium. Po wojnach punickich z Kartaginą miasto stało się jednym z centrów rzymskiej floty wojennej i handlu. Via Appia, rzymska główna droga militarna, została przedłużona z Kapui do Brundisium i prowadziła bezpośrednio do lokalnego portu. Druga droga do Rzymu to Via Traiana. W czasie imperium rzymskiego miasto liczyło około 100 000 mieszkańców i było głównym miastem na kierunku do Grecji.
Swego czasu Brindisi stanowiło kulturalne rozdroże między Grecją a Rzymem. Miasto jest miejscem urodzenia poety i dramaturga Pakuwiusza. Cyceron przebywał tu na wygnaniu jako gość mecenasa Marcusa Laeniusa Flaccusa o czym pisał w Lettere Brindisine. Przebywał tu również Horacy wraz z Gaiuszem Cilniuszem Mecenasem. W roku 49 p.n.e. miasto było oblegane przez Juliusza Cezara, zaatakowano je jeszcze w latach 42 i 40 p.n.e. Stąd ruszały łodzie Juliusza Cezara i Oktawiana na podbój Egiptu. 21 września 19 p.n.e. zmarł tutaj zaraz po przybyciu z Grecji poeta Wergiliusz. Na przełomie 19/20 n.e. Agrypina Starsza przybiła do brzegu z prochami zmarłego w Antiochii Germanika, gdzie oczekiwali jej przybycia „zaufani przyjaciele i wielu starych wojowników, którzy służyli pod Germanicusem, także liczni ludzie z sąsiednich miast, którzy go nie znali, częściowo w przekonaniu, że jest to ich obowiązek wobec cesarza, większość jako zwykli sympatycy”.
Po pomyślnym okresie panowania rzymskiego Brindisi zdobyli Ostrogoci, potem w VI wieku zostało zajęte przez Cesarstwo Bizantyńskie, a w 674 roku zostało zniszczone przez Longobardów pod przewodnictwem Romualda I, ale zostało odbudowane dzięki swojemu wyjątkowo korzystnemu położeniu do budowy portu. W latach 840–870 należało do islamskiego emiratu. W 1071 r. zostało zdobyte przez Normanów.
Średniowieczna mapa Brindisi sporządzona przez Piri Reisa
Wiek XII oraz XIII pod panowaniem cesarzy Hohenstaufów był dla Brindisi złotym okresem. Dzięki położeniu, miastu udało się odzyskać część blasku przeszłości. W okresie wypraw krzyżowych było uprzywilejowanym portem do Ziemi Świętej. Na istotne znaczenie miasta w tym okresie wskazuje fakt, że cesarz Fryderyk II Hohenstauf 9 listopada 1225 wziął w tutejszej katedrze ślub z Jolantą Jerozolimską, zostając dziedzicem korony Jerozolimy, oraz wykorzystał port w Brindisi, w 1227 wyprawiając się na szóstą krucjatę. W drugiej połowie XIII wieku Karol I Andegaweński rozbudował port i wzmocnił umocnienia. Miasto dotknięte silnie zarazą w 1348 odzyskało pomału starożytną wielkość populacji ze względu na znaczne migracje Słowian, Albańczyków i Greków, którzy przybyli z zagranicy. W 1456 przeżyło trzęsienie ziemi.
Brindisi zostało zasiedlone przed rzymską ekspansją prawdopodobnie przez Ilirów. Rzymianie nazwali je Brundisium.
Na cyplu Punta le Terrare, znajdującym się w porcie zewnętrznym miasta, odkryto osadnictwo z epoki brązu (XVI w. p.n.e.): grupę chałup chronioną przez kopiec kamieni, fragmenty ceramiki mykeńskiej. Herodot sam mówi o mykeńskim pochodzeniu tej populacji. Na nekropoli Tor Pisana (na południe od historycznej starówki Brindisi) znaleziono wazy z pierwszej połowy VII wieku p.n.e. Brindisi czasów messapijskich utrzymywało intensywne stosunki handlowe z populacjami greckimi po drugiej stronie Adriatyku i Morza Egejskiego (relacje te są obecnie udokumentowane licznymi znaleziskami archeologicznymi) w przeciwieństwie do pobliskiego Tarentu.
W 267 p.n.e. (według innych źródeł w 245 p.n.e.) Rzymianie podbili miasto i nazwali Brundisium. Po wojnach punickich z Kartaginą miasto stało się jednym z centrów rzymskiej floty wojennej i handlu. Via Appia, rzymska główna droga militarna, została przedłużona z Kapui do Brundisium i prowadziła bezpośrednio do lokalnego portu. Druga droga do Rzymu to Via Traiana. W czasie imperium rzymskiego miasto liczyło około 100 000 mieszkańców i było głównym miastem na kierunku do Grecji.
Swego czasu Brindisi stanowiło kulturalne rozdroże między Grecją a Rzymem. Miasto jest miejscem urodzenia poety i dramaturga Pakuwiusza. Cyceron przebywał tu na wygnaniu jako gość mecenasa Marcusa Laeniusa Flaccusa o czym pisał w Lettere Brindisine. Przebywał tu również Horacy wraz z Gaiuszem Cilniuszem Mecenasem. W roku 49 p.n.e. miasto było oblegane przez Juliusza Cezara, zaatakowano je jeszcze w latach 42 i 40 p.n.e. Stąd ruszały łodzie Juliusza Cezara i Oktawiana na podbój Egiptu. 21 września 19 p.n.e. zmarł tutaj zaraz po przybyciu z Grecji poeta Wergiliusz. Na przełomie 19/20 n.e. Agrypina Starsza przybiła do brzegu z prochami zmarłego w Antiochii Germanika, gdzie oczekiwali jej przybycia „zaufani przyjaciele i wielu starych wojowników, którzy służyli pod Germanicusem, także liczni ludzie z sąsiednich miast, którzy go nie znali, częściowo w przekonaniu, że jest to ich obowiązek wobec cesarza, większość jako zwykli sympatycy”.
Po pomyślnym okresie panowania rzymskiego Brindisi zdobyli Ostrogoci, potem w VI wieku zostało zajęte przez Cesarstwo Bizantyńskie, a w 674 roku zostało zniszczone przez Longobardów pod przewodnictwem Romualda I, ale zostało odbudowane dzięki swojemu wyjątkowo korzystnemu położeniu do budowy portu. W latach 840–870 należało do islamskiego emiratu. W 1071 r. zostało zdobyte przez Normanów.
Średniowieczna mapa Brindisi sporządzona przez Piri Reisa
Wiek XII oraz XIII pod panowaniem cesarzy Hohenstaufów był dla Brindisi złotym okresem. Dzięki położeniu, miastu udało się odzyskać część blasku przeszłości. W okresie wypraw krzyżowych było uprzywilejowanym portem do Ziemi Świętej. Na istotne znaczenie miasta w tym okresie wskazuje fakt, że cesarz Fryderyk II Hohenstauf 9 listopada 1225 wziął w tutejszej katedrze ślub z Jolantą Jerozolimską, zostając dziedzicem korony Jerozolimy, oraz wykorzystał port w Brindisi, w 1227 wyprawiając się na szóstą krucjatę. W drugiej połowie XIII wieku Karol I Andegaweński rozbudował port i wzmocnił umocnienia. Miasto dotknięte silnie zarazą w 1348 odzyskało pomału starożytną wielkość populacji ze względu na znaczne migracje Słowian, Albańczyków i Greków, którzy przybyli z zagranicy. W 1456 przeżyło trzęsienie ziemi.