Liturgie niedzielne i świąteczne

[Nicefor]

Εορτή του Σώματος και του Αίματος του Χριστού

Κατά Ματθαίο Αγιο Ευαγγέλιο 6,7-15.
Όταν προσεύχεστε, μη φλυαρείτε όπως οι ειδωλολάτρες, που νομίζουν ότι με την πολυλογία τους θα εισακουστούν.
Μη γίνετε όμοιοι μ' αυτούς· γιατί ο Πατέρας σας ξέρει από τι έχετε ανάγκη, προτού ακόμα του το ζητήσετε».
«Εσείς, λοιπόν, έτσι να προσεύχεστε: Πατέρα μας, που βρίσκεσαι στους ουρανούς, κάνε να σε δοξάσουν όλοι ως Θεό,
να έρθει η βασιλεία σου· να γίνει το θέλημά σου και από τους ανθρώπους, όπως γίνεται από τις ουράνιες δυνάμεις.
Δώσε μας σήμερα τον απαραίτητο για τη ζωή μας άρτο.
Και χάρισέ μας τα χρέη των αμαρτιών μας, όπως κι εμείς τα χαρίζουμε στους δικούς μας οφειλέτες.
Και μη μας αφήσεις να πέσουμε σε πειρασμό, αλλά γλίτωσέ μας από τον πονηρό. »Γιατί σ' εσένα ανήκει παντοτινά η βασιλεία, η δύναμη και η δόξα. Αμήν».
«Γιατί, αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματά τους, θα σας συγχωρήσει κι εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας.
Αν όμως δε συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, ούτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα».

[Nicefor]

Λειτουργία του Αγίου Ευσεβίου επισκόπου Σαμοσατών

Pobożnie żyjąc jako biskup,* i przeszedłszy drogę męczeństwa,* zgasiłeś ofiary pogańskie, biskupie Euzebiuszu:* jako mający ufną śmiałość do Chrystusa Boga,* proś o zbawienie dusz naszych.

W imię Ojca i Syna i Świętego Ducha!

Św. Euzebiusz (Eusebios, pobożny gr), został w 361 roku biskupem Samosat nad Eufratem. Cała jego aktywna działalność przeszła na obronie prawowierności przeciwko arianom. Przyczynił się do wyboru św. Melecjusza (wspomnienie 12 lutego) na patriarchę Antiochii; uczestniczył w roku 363 w synodzie antiocheńskim; współpracował ze świętymi obrońcami ortodoksji Bazylim Wielkim i Grzegorzem z Nazjanzu (zachowały się 22 listy Bazylego adresowane do Euzebiusza przeciw ariańskiemu cesarzowi Walensowi); w roku 374 skazany na wygnanie do Tracji, po śmierci cesarza za Gracjana (375-383) w 378 roku powrócił na stolicę biskupią; na synodzie antiocheńskim rok później opowiedział się za nauką papieża św. Damazego I (366-384); podczas podróży po północnej Syrii, gdzie zabiegał o nominacje dla biskupów ortodoksyjnych, zmarł w 380 uderzony kamieniem w głowę przez niewiastę ariańską w Doliche (dziś: Tell Duluk w północnej Syrii; por. Drączkowski F., Euzebiusz z Samosat, w: EK t. 4, Lublin 1985, kol. 1356-1357).
Amen.

[Nicefor]

Δευτέρα της 13ης εβδομ.
Αγίων Πρωτομαρτύρων της Αγ. Ρωμαϊκής Εκκλησίας

Błyszczącymi staliście się pochodniami,* boscy Męczennicy,* całe stworzenie zalewacie światłem swoich cudów,* uwalniacie od chorób,* rozganiacie zawsze głębokie ciemności, modląc się ciągle do Chrystusa za nas wszystkich.

Κατά Ματθαίο Αγιο Ευαγγέλιο 8,18-22.
Όταν είδε ο Ιησούς να τον τριγυρίζει πολύς κόσμος, έδωσε την εντολή να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης.
Τον πλησίασε τότε ένας γραμματέας και του είπε: «Διδάσκαλε, θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας».
Ο Ιησούς του λέει: «Οι αλεπούδες έχουν καταφύγιο, και τα πουλιά έχουν φωλιές· ο Υιός όμως του Ανθρώπου δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι».
Ένας άλλος πάλι από τους μαθητές του του είπε: «Κύριε, άφησέ με να πάω πρώτα να θάψω τον πατέρα μου».
Ο Ιησούς όμως του είπε: «Ακολούθησέ με κι άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους».

[Nicefor]

Σάββατο της 14ης εβδομ.

Jakby jutrzenka i gwiazda zajaśniało* czcigodne bojowanie męczenników Proklusa i Hilarego* świecąc przed nami blaskami cudów;* toteż świętujemy wasze wspomnienie,* proście Chrystusa Boga o zbawienie dusz naszych.

Κατά Ματθαίο Αγιο Ευαγγέλιο 10,24-33.
»Δεν υπάρχει μαθητής πιο πάνω από το δάσκαλο ούτε δούλος πιο πάνω από τον κύριό του.
Είναι αρκετό για το μαθητή να γίνει όπως ο δάσκαλός του, και για το δούλο όπως ο κύριός του. Αν αποκάλεσαν τον οικοδεσπότη Βεελζεβούλ, πολύ περισσότερο θα το κάνουν για τους δικούς του.
Μην τους φοβηθείτε λοιπόν. »Δεν υπάρχει τίποτε καλυμμένο που δε θα ξεσκεπαστεί και τίποτα κρυφό που δε θα μαθευτεί.
Αυτό που σας λέω στα σκοτεινά, πέστε το στο φως· κι αυτό που ακούτε ψιθυριστά στ' αυτί, διακηρύξτε το από τους εξώστες.
»Μη φοβηθείτε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή. Αντίθετα, να φοβηθείτε όποιον μπορεί να καταστρέψει ψυχή και σώμα στην κόλαση.
Ένα ζευγάρι σπουργίτια δεν πουλιέται για ένα μόνο ασσάριο; Κι όμως, ούτε ένα απ' αυτά δεν πέφτει στη γη χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας.
Όσο για σας, ο Θεός έχει μετρημένες και τις τρίχες της κεφαλής σας.
Μη φοβηθείτε, λοιπόν, γιατί εσείς αξίζετε περισσότερο από πολλά σπουργίτια».
«Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ' εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου.
Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου».

Ci Męczennicy cierpieli za Chrystusa za cesarza Trajana (98-117). Pochodzili z okolic Ancyry (Galacja). Św. Proklus (proclus, daleki łac) został uwięziony pierwszy. Gdy wyznał wiarę w Chrystusa przed cesarzem, oddano go zarządcy Maksymowi, który rozkazał przypiekać jego brzuch i boki rozżarzonymi pochodniami, powiesić na szubienicy, a do nóg przywiązać wielkie kamienie. W czasie prowadzenia na kaźń, spotkał go krewny Hilary (Hilarios, wesoły, cichy gr), który ze łzami uścisnął wuja męczennika i zaraz jako chrześcijanin też został aresztowany. Św. Proklus umarł od strzał z łuku. A św. Hilary był okrutnie biczowany, związali mu ręce i za nogi, poranionego, okrwawionego wlekli trzy mile za miasto i tam ścięli mu głowę mieczem. Został pochowany razem ze św. Proklusem.

[Nicefor]

15η Κυριακή κοινής περιόδου του έτους
Άγιος Ερρίκος

Gdy posiadłeś cnotę wstrzemięźliwości* i uśpiłeś cielesne pożądania,* karmiłeś się tylko wiarą i wzrastałeś jak rajskie drzewo życia,* wielce błogosławiony Henryku, święty nasz ojcze.

Κατά Λουκά Αγιο Ευαγγέλιο 10,25-37.
Κάποιος νομοδιδάσκαλος παρουσιάστηκε στον Ιησού, και για να τον φέρει σε δύσκολη θέση του είπε: «Διδάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;»
Ο Ιησούς τον ρώτησε: «Ο νόμος τι γράφει;»
Εκείνος απάντησε: Ν' αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ' όλη την καρδιά σου και μ' όλη την ψυχή σου, μ' όλη τη δύναμή σου και μ' όλο το νου σου· και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου.
«Πολύ σωστά απάντησες», του είπε ο Ιησούς· «αυτό κάνε και θα ζήσεις».
Εκείνος όμως, θέλοντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, είπε στον Ιησού: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;»
Πήρε τότε αφορμή ο Ιησούς και είπε: «Κάποιος άνθρωπος, κατεβαίνοντας από τα Ιεροσόλυμα για την Ιεριχώ, έπεσε πάνω σε ληστές. Αυτοί τον ξεγύμνωσαν, τον τραυμάτισαν και έφυγαν παρατώντας τον μισοπεθαμένο.
Από 'κείνο το δρόμο έτυχε να κατεβαίνει και κάποιος ιερέας, ο οποίος τον είδε, αλλά τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία.
Το ίδιο και κάποιος λευίτης, που περνούσε από 'κείνο το μέρος· παρ' όλο που τον είδε κι αυτός, τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία.
Κάποιος όμως Σαμαρείτης που ταξίδευε, ήρθε προς το μέρος του, τον είδε και τον σπλαχνίστηκε.
Πήγε κοντά του, άλειψε τις πληγές του με λάδι και κρασί και τις έδεσε καλά. Μάλιστα τον ανέβασε στο δικό του το ζώο, τον οδήγησε στο πανδοχείο και φρόντισε γι' αυτόν.
Την άλλη μέρα φεύγοντας έβγαλε κι έδωσε στον πανδοχέα δύο δηνάρια και του είπε: “φρόντισέ τον, κι ό,τι παραπάνω ξοδέψεις, εγώ όταν ξαναπεράσω θα σε πληρώσω”.
Ποιος λοιπόν απ' αυτούς τους τρεις κατά τη γνώμη σου αποδείχτηκε “πλησίον” εκείνου που έπεσε στους ληστές;»
Ο νομοδιδάσκαλος απάντησε: «Εκείνος που τον σπλαχνίστηκε». Τότε ο Ιησούς του είπε: «Πήγαινε, και να κάνεις κι εσύ το ίδιο».