Longobardowie, Langobardowie (łac. Langobardi, gr. οἱ Λαγγοβάρδοι), starsza nazwa Winnilowie (Winilowie, Wannilowie) – lud zachodniogermański, który w VI wieku stworzył w północnej Italii Królestwo Longobardów. Od tego ludu pochodzi nazwa Lombardii we Włoszech.
Wywodzili się ze Skandynawii (Scadanan), skąd przeprawili się na kontynent do krainy nazwanej przez nich Scoringa ("przybrzeże, kraj nadmorski", prawdopodobnie chodzi o Pomorze lub samą Rugię), gdzie starli się z Wandalami. W czasach antycznych zasiedlali obszar nad dolną Łabą, graniczący z terytoriami Cherusków, Semnonów i Chauków. Longobardowie podporządkowali się w pewnym okresie Marbodowi, który stworzył duży związek plemion germańskich. W czasie konfrontacji Arminiusza, wodza Cherusków, z Marbodem opowiedzieli się za tym pierwszym. W 166 r. n.e. wraz z Objami napadli na rzymskie prowincje – Panonnię i Noricum. Potem dotarli na Morawy i do Panonii nad Dunajem. W V w. toczyli wojny z Herulami, zakończone zwycięstwem w 491 r. Nad Dunajem zorganizowali swoje pierwsze państwo. Po rozbiciu wspólnie z Awarami Gepidów, Longobardowie pod wodzą króla Alboina w 565 roku wyruszyli znad Balatonu i w 568 r. wkroczyli do Italii, gdzie założyli pierwszy fort w Cividale. W 569 r. zdobyli Mediolan, a w 572 r. – Pawię, która stała się stolicą ich nowego państwa – Królestwa Longobardów.
Trasa migracji Longobardów ze Skandynawii do Italii (jedna z koncepcji)
