Toxotai - łucznicy

[Geórgios Palaiológos]

Łucznicy bizantyjscy, znani również jako Toxotai, stanowią istotny element armii Cesarstwa Bizantyjskiego. Łucznicy są pozbawieni ciężkiego uzbrojenia obronnego. Ich strój składa się z skórzanych kaftanów, które zapewniają pewną ochronę, ale nie ograniczają ruchów. Głównym uzbrojeniem tej formacji są łuki oraz kołczany ze strzałami. Czasami zamiast miecza, łucznik może posiadać pałkę. Formacja ta jest często wykorzystywana przez osoby z niższych warstw społecznych, których nie stać na bardziej kosztowne uzbrojenie czy konie. Długotrwałe treningi i doświadczenie zdobyte podczas licznych kampanii wojennych oraz krucjat uczyniły wielu łuczników doświadczonymi wojownikami. W służbie Bizancjum potrafią wypuszczać nawet 10 strzałów na minutę. Ich umiejętności są szczególnie przydatne na otwartym terenie, gdzie mogą wykorzystać swoje zdolności strzeleckie. Łucznicy są typem jednostki o wysokiej mobilności i zwinności. Często stawia się ich na przednich liniach obrony, umożliwiając im ewentualny odwrót za bardziej ciężkimi oddziałami piechoty. W czasie działań ofensywnych wykorzystuje się także łuczników konnych (Hippotoxotai), którzy dysponują znaczną mobilnością. Podczas oblężenia twierdz stanowią kluczowy element sił obronnych. Rozmieszczenie na wieżach czy na szczytach murów zapewnia im strategiczną przewagę w zasięgu strzałów nad strzelcami wroga oblegającego.