Lekka Jazda jest jednym z rodzajów kawalerii w Cesarstwie Bizantyjskim. W związku z tym, że istniało kilka różnych formacji, które służyły jako lekka jazda, dla uproszczenia nasza bizantyjska lekka jazda jest określana mianem Tasinarioi. Jej cechą charakterystyczną jest brak ciężkich pancerzy (zbroi) u jeźdźców, w przeciwieństwie do ciężkiej jazdy. Choć nie ma takiej siły uderzeniowej jak ciężka jazda (Katafrakci) w bezpośredniej szarży, to nadrabia to większą ruchliwością i szybkością poruszania. Ze względu na brak uzbrojenia ochronnego, Tasinarioi nie jest przeznaczona do bezpośrednich ataków na pozycje nieprzyjaciela.
Wykorzystuje się ją do zwiadów, rozpoznania terenu oraz akcji dywersyjnych na tyłach wroga. W czasie bitwy często powierzano jej zadanie atakowania sił wroga od tyłu. Jeźdźcy lekkiej jazdy noszą ochronne hełmy i okrągłe tarcze. Ubrani są w skórzane oraz materiałowe szaty, ochraniające ciało przed lekkimi zranieniami, piaskiem oraz gorącem. Ich broń podstawową stanowią długie włócznie (o długości 3 metrów) oraz miecze. Lekka jazda (Tasinarioi) jest kluczowym elementem strategii militarnych Cesarstwa Bizantyjskiego, zwłaszcza w starciach z muzułmańskimi przeciwnikami.
