Cesarstwo Bizantyjskie

SS. Apostolorum Petri et Pauli

Deus, qui hodiérnam diem Apostolórum tuórum Petri et Pauli martýrio consecrásti: da Ecclésiæ tuæ, eórum in ómnibus sequi præcéptum; per quos religiónis sumpsit exórdium.

W one dni: Król Herod postanowił wszcząć prześladowanie przeciw niektórym z Kościoła. I kazał ściąć Jakuba, brata Janowego. A widząc, że się to podobało Żydom, pojmał nadto i Piotra. A były to dni Przaśników. Pojmawszy go tedy, wtrącił do więzienia, wydając polecenie czterem oddziałom, z których każdy liczył po czterech żołnierzy, aby go strzegli; zamierzał bowiem po święcie Paschy wydać go ludowi. Tak więc Piotra strzeżono w więzieniu, a Kościół nieustannie modlił się za nim do Boga. A gdy go Herod miał już wydać, nocy owej spał Piotr między dwoma żołnierzami, skuty podwójnym łańcuchem, a strażnicy strzegli więzienia przed bramą. I oto Anioł Pański przystąpił, a światłość zajaśniała w celi i trąciwszy Piotra w bok obudził go, mówiąc: «Wstań szybko». I opadły łańcuchy z rąk jego. I rzekł do niego Anioł: «Opasz się i nałóż twe sandały». I tak uczynił. I rzekł do niego: «Nałóż na siebie płaszcz swój i pójdź za mną». A wyszedłszy podążał za nim, nie wiedząc, czy to co czynił Anioł prawdziwe jest, ale mniemał, że ma widzenie. I minąwszy pierwszą i drugą straż, przyszli do bramy żelaznej, wiodącej do miasta, a ta otworzyła im się sama. I wyszedłszy, przeszli jedną ulicę i niebawem odstąpił Anioł od niego. A Piotr, przyszedłszy do siebie rzekł: «Teraz wiem prawdziwie, że posłał Pan Anioła swego i wyrwał mnie z ręki Heroda oraz z tego wszystkiego, czego oczekiwał lud żydowski».

Onego czasu: Przyszedł Jezus w okolice Cezarei Filipowej i pytał uczniów swoich mówiąc: «Za kogo mają ludzie Syna Człowieczego?» A oni powiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, drudzy za Eliasza, a inni za Jeremiasza albo jednego z proroków».
Rzekł im Jezus: «A wy za kogo mię macie?» Odpowiadając Szymon Piotr rzekł: «Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego». A odpowiadając Jezus rzekł mu: «Błogosławionyś Szymonie Bar Jona, bo ciało i krew nie objawiły tobie, jeno Ojciec mój, który jest w niebiesiech. A ja ci powiadam, że ty jesteś Opoką, i na tej Opoce zbuduję Kościół mój i bramy piekielne nie zwyciężą go. I tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego: a cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebiesiech; a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebiesiech».
.

Wpatrując się w życiorysy Piotra i Pawła zauważamy, w jak przedziwny sposób Pan Bóg potrafi przemieniać ludzkie serca. Dzięki spotkaniu z miłosierdziem Bożym zalękniony Piotr staje się odważny, a z prześladowcy zmienia się w gorliwego Apostoła Narodów. Patrząc na dzisiejszych Patronów warto uświadomić sobie przed wszystkim potrzebę gorliwości w głoszeniu Ewangelii. Warto uświadomić sobie, że Dobra Nowina jest zawsze nowa i zawsze niesie nowość. W dobie „nowej ewangelizacji” musi być przekazywana „z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu” (VS 106). Zapyta ktoś: po co to wszystko? Przecież Ewangelia się nie zmienia. Owszem, ale zmienia się świat, któremu ma być głoszona. Dominikanin Jacek Salij twierdzi, że jedynym powodem, dla którego należy gorliwie głosić Ewangelię i zapraszać do Kościoła, jest radość. Wypływa ona z faktu, że Bóg obdarował nas swoim Synem. To radość, której nie potrafimy zatrzymać dla siebie, lecz musimy się nią dzielić z innymi. Wszystko po to, aby jak najwięcej ludzi mogło się radować razem z nami. Chodzi więc o doprowadzeniu ludzi do samego Jezusa Chrystusa.

Drugą ważną sprawą w głoszeniu Ewangelii jest wytrwałość pośród prześladowań. Według św. Pawła: „Ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś nadzieję”. Nie istnieje inna nadzieja dla naszego świata jak Jezus Chrystus. Nadzieja uczy pokładania ufności w obietnicach Chrystusa i opierania się nie na własnych siłach, ale na pomocy Ducha Świętego w ludzkich dążeniach do pełni życia – życia wiecznego. Nadzieja polega na zwyciężaniu złą siła płynącą z dobra.

Aby głosić Dobą Nowinę, jest potrzebny trzeci warunek – wierność na modlitwie. Najlepiej pokazuje to przykład samego Jezusa, który zostawiał intensywne życie i oddalał się, żeby odnowić w sobie duchową siłę. Podobne przestrzenie są konieczne także dla wszystkich ochrzczonych. Kiedy się modlimy, nasze życie nabiera odcieni Świętego. Wierność na modlitwie polega na znalezieniu w sobie ufności w Bożą bliskość, niezależnie od naszego samopoczucia. A wyzbywając się swoich przywiązań pozwalamy działać Temu, który zna nasze myśli, intencje i pragnienia serca.

Święci Apostołowie Piotrze i Pawle, orędujcie za nami u Boga! Amen.

S. Pauli Apostoli

Deus, qui multitúdinem géntium beáti Pauli Apóstoli prædicatióne docuísti: da nobis, quǽsumus; ut, cujus natalícia cólimus, ejus apud te patrocínia sentiámus.

.Bracia: Oznajmiam wam, że Ewangelia głoszona przeze mnie nie jest pochodzenia ludzkiego. Bom jej nie otrzymał ani też nie nauczył się od człowieka, ale przez objawienie Jezusa Chrystusa. Wszak słyszeliście, jak niegdyś postępowałem w judaizmie, że nad miarę prześladowałem Kościół Boży i burzyłem go. A prześcigałem w judaizmie wielu rówieśników moich w mym narodzie, takem żarliwie miłował moje ustawy ojczyste. Lecz gdy się podobało Temu, który wybrał mię już w łonie matki mojej i wezwał przez łaskę swoją, aby objawił Syna swego we mnie i abym głosił Go między poganami, ani przez chwilę nie radziłem się ciała i krwi, ani też poszedłem do Jerozolimy, do tych, którzy byli Apostołami już przede mną, alem poszedł do Arabii, skąd znów wróciłem do Damaszku. Potem, po trzech latach przybyłem do Jerozolimy, aby widzieć Piotra, i pozostałem u niego dni piętnaście. A z innych Apostołów żadnego nie widziałem oprócz Jakuba, brata Pańskiego. A to, co wam piszę, Bóg świadkiem, że nie kłamię.

Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: «Oto ja posyłam was Jako owce między wilki: bądźcie więc przezorni jako węże, a prości jako gołębice. A strzeżcie się ludzi. Powiodą was bowiem przed sądy i w synagogach swoich biczować was będą. Z mego powodu przed rządców i królów wodzeni będziecie, na świadectwo im i poganom. A gdy was wydawać będą, nie myślcie, jak i co macie mówić, bo onej godziny, co macie mówić, będzie wam dane. Nie wy bowiem jesteście, którzy mówicie, lecz Duch Ojca waszego, który w was mówi. I wyda na śmierć brat brata i ojciec syna, i powstaną synowie przeciw rodzicom, i o śmierć ich przyprawią. I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego. Ale kto wytrwa aż do końca, ten będzie. zbawiony».
.

Jezus ostrzega nas przed trudnościami, jesteśmy owcami pośród wilków. Życie chrześcijanina często nie jest proste, wiąże się z cierpieniem, bólem, przeciwnościami. W dzisiejszych czasach poruszamy się w środowisku, które nie jest chrześcijańskie, tak samo jak w czasach apostołów. Ale środowisko nie może być usprawiedliwieniem dla braku ewangelizacji.

W obliczu takiej sytuacji Jezus podaje nam rozwiązanie: dawać świadectwo. Tak często my, chrześcijanie jesteśmy hamowani przez niesprzyjające środowisko, które służy jako wymówka, żeby porzucić ewangelizację. Jezus wie, że posyła nas pośród wilki, a jednak zachęca nas, abyśmy byli Jego świadkami.

Właśnie w takich okolicznościach Jezus zachęca nas, abyśmy czynili dobro. Przemoc zostaje pokonana przez miłość, śmierć przez życie. Św. Josemaría mówił, że musimy „zagłuszyć zło obfitością dobra” (864 Bruzda).

Jezus zachęca nas, abyśmy zaufali Duchowi Świętemu bez obawy, że pójdziemy pod prąd. To jest łaska, o którą musimy prosić Pana, by konsekwentnie, żyć jak chrześcijanie.

W obliczu tego pozornego paradoksu jakim wydaje się życie owiec między wilkami, Jezus każe nam patrzeć dalej i szerzej. Chrześcijanin jest owcą, ale może liczyć na pomoc Ducha Świętego, na pomoc łaski. A Bóg jest potężniejszy niż jakakolwiek sfora wilków.

W chwilach kiedy stracimy pozytywne nastawienie i poczujemy się przytłoczeni złem świata lub naszego życia, skierujmy naszą modlitwę do Nieba i miejmy zaufanie w Bogu, który zwyciężył świat
Źródło:Opus Dei