Celebry

[Maurycy Orański]

Solemnitas Sanctissimae Trinitatis.

Uroczysta celebra świąteczna zaczeła się aspersją.
Następnie procesja weszła do prezbiterium przy dźwiękach antyfony na wejście odśpiewanej przez chór

Po zakończeniu śpiewu celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę

Omnípotens sempitérne Deus, qui dedísti fámulis tuis in confessióne veræ fídei, ætérnæ Trinitátis glóriam agnóscere, et in poténtia majestátis adoráre Unitátem: quǽsumus; ut, ejúsdem fídei firmitáte, ab ómnibus semper muniámur advérsis.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian.

O, głębokości bogactw, mądrości i umiejętności Boga! Jakże niepojęte są sądy Jego i niedościgłe drogi Jego. Któż bowiem poznał myśl Pana, albo kto był doradcą Jego? Albo kto dał Mu pierwszy, aby Mu oddać miał. Albowiem z Niego, przez Niego i z Nim jest wszystko: Jemu chwała na wieki. Amen.

Potem wybrzmiał graduał


Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Łukasza

Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: «Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem. A oto ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata».

A celebrans wygłosił kazanie

Jako ostatni akcent swojej Ewangelii, Św. Mateusz umieszcza „nakaz misyjny”, w którym Pan Jezus wysyła uczniów, aby głosili Ewangelię i udzielali chrztu wszystkim narodom, ponieważ teraz już wszyscy mogą skorzystać z owoców odkupienia. I ukazując się po raz ostatni, Pan „uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu” (Dz 1,9), jak opowiada nam pierwsze czytanie w liturgii dzisiejszej uroczystości.

Nakaz misyjny zmartwychwstałego Chrystusa nie jest skierowany jedynie do pierwszych uczniów, ale jest to zadanie i misja dla wszystkich: „My, chrześcijanie, mamy w tych dniach głosić światu, z którego pochodzimy i w którym żyjemy, stare i nowe orędzie Ewangelii”[1], przypominał św. Josemaría.

I mówił także, że większość chrześcijan powinna „zanieść Chrystusa do wszystkich dziedzin, w których rozwija się ludzka działalność: do fabryki, do laboratorium, do pracy na roli, do warsztatu rzemieślniczego, na ulice wielkich miast i na górskie szlaki”[2]. Święty Josemaría zapraszał w związku z tym, aby osobiście odnieść do siebie ten nakaz misyjny: „Idźcie i głoście Ewangelię... Ja jestem z wami...” — to powiedział Jezus... i powiedział to do ciebie”[3].

Uroczystość Wniebowstąpienia to dobra okazja, aby odnowić nasz zapał apostolski i pragnienie, aby prowadzić dusze do nieba, gdzie czeka na nas chwalebny Pan Jezus i którego uczymy się od pierwszych uczniów. Stanęli oni przed trudnym zadaniem, aby schrystianizować cały świat, znajdujący się w objęciach cywilizacji, które jeszcze nie znały Ewangelii, a także wobec wszelkiego rodzaju ideologii i przeszkód. Ale zamiast poddać się zniechęceniu, apostołowie byli pełni ufności w Jezusa zmartwychwstałego i zwycięskiego, który jasno im powiedział: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” (w. 18), i „Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (w. 20).

Jak mówił Papież Franciszek, „Wniebowstąpienie przypomina nam o tej pomocy Jezusa i Jego Ducha, która daje nadzieję i pewność naszemu chrześcijańskiemu świadectwu w świecie. Ujawnia nam, dlaczego istnieje Kościół: Kościół jest po to, by głosił Ewangelię, tylko dlatego! A także, głoszenie Ewangelii jest radością Kościoła. My, wszyscy ochrzczeni, jesteśmy Kościołem. Dzisiaj jesteśmy zachęcani, aby lepiej zrozumieć, że Bóg obdarzył nas wielką godnością i powierzył odpowiedzialne zadanie głoszenia Go światu, czynienia Go dostępnym dla ludzkości. Oto nasza godność, to jest największy zaszczyt dla każdego z nas, dla wszystkich ochrzczonych!”[4].

Z drugiej strony, Ewangelia mówi nam, że kiedy Zmartwychwstały ukazał się uczniom, „gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon” (w. 17). Ta postawa uwielbienia wobec Pana będzie także naszą siłą w zadaniu ewangelizacji. Mówi święty Tomasz z Akwinu, że „ludzie przekazują to, czym się zachwycają, ponieważ z obfitości serca mówią usta (por. Mt 12, 34)”[5]. Jeśli potrafimy adorować Pana z pobożnością i wdzięcznością, jeśli oddajemy Zmartwychwstałemu hołd jaki mu się należy, nasze świadectwo wobec ludzi będzie bardziej autentyczne i skuteczne, ponieważ wypłynie z serca napełnionego Bogiem, takiego jak serca pierwszych uczniów i świętych niewiast.
Źródło: Opus Dei

Następnie kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych

[Maurycy Orański]

S. Barnabæ Apostoli

Po niedzieli Trójcy Świętej Kościół w Jerozolimie wspominał św. Barnabę, Apostoła
Celebra rozpoczęła się od antyfony na wejście odśpiewanej przez chór

Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę

Deus, qui nos beáti Bárnabæ Apóstoli tui méritis et intercessióne lætíficas: concéde propítius; ut, qui tua per eum benefícia póscimus, dono tuæ grátiæ consequámur.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Dziejów Apostolskich

A ręka Pańska była z nimi, bo wielka liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana. Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką liczbę [wiernych] dla Pana. Udał się też do Tarsu, aby odszukać Szawła. A kiedy [go] znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, nauczając wielką rzeszę ludzi. W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami.
W Antiochii, w tamtejszym Kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł. Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: «Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem». Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich.

Potem wybrzmiał graduał

In omnem terram exívit sonus eórum: et in fines orbis terræ verba eórum.
Cœli enárrant glóriam Dei: et ópera mánuum ejus annúntiat firmaméntum. Allelúja, allelúja.
Ego vos elégi de mundo, ut eátis et fructum afferátis: et fructus vester maneat. Allelúja.

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Mateusza

Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie! Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.

A celebrans wygłosił kazanie

Jezus ostrzega nas przed trudnościami, jesteśmy owcami pośród wilków. Życie chrześcijanina często nie jest proste, wiąże się z cierpieniem, bólem, przeciwnościami. W dzisiejszych czasach poruszamy się w środowisku, które nie jest chrześcijańskie, tak samo jak w czasach apostołów. Ale środowisko nie może być usprawiedliwieniem dla braku ewangelizacji.

W obliczu takiej sytuacji Jezus podaje nam rozwiązanie: dawać świadectwo. Tak często my, chrześcijanie jesteśmy hamowani przez niesprzyjające środowisko, które służy jako wymówka, żeby porzucić ewangelizację. Jezus wie, że posyła nas pośród wilki, a jednak zachęca nas, abyśmy byli Jego świadkami.

Właśnie w takich okolicznościach Jezus zachęca nas, abyśmy czynili dobro. Przemoc zostaje pokonana przez miłość, śmierć przez życie. Św. Josemaría mówił, że musimy „zagłuszyć zło obfitością dobra” (864 Bruzda).

Jezus zachęca nas, abyśmy zaufali Duchowi Świętemu bez obawy, że pójdziemy pod prąd. To jest łaska, o którą musimy prosić Pana, by konsekwentnie, żyć jak chrześcijanie.

W obliczu tego pozornego paradoksu jakim wydaje się życie owiec między wilkami, Jezus każe nam patrzeć dalej i szerzej. Chrześcijanin jest owcą, ale może liczyć na pomoc Ducha Świętego, na pomoc łaski. A Bóg jest potężniejszy niż jakakolwiek sfora wilków.

W chwilach kiedy stracimy pozytywne nastawienie i poczujemy się przytłoczeni złem świata lub naszego życia, skierujmy naszą modlitwę do Nieba i miejmy zaufanie w Bogu, który zwyciężył świat.
Źródło: Opus Dei

Następnie kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych
[/quote]

[Maurycy Orański]

SS. Marci et Marcelliani Martyrum

W kolejny dzień Kościół w Jerozolimie wspominał św. Marka i Marceliana
Celebra rozpoczęła się od antyfony na wejście odśpiewanej przez chór

Salus autem justórum a Dómino: et protéctor eórum est in témpore tribulatiónis.
Noli æmulári in malignántibus: neque zeláveris faciéntes iniquitátem.
Gloria
Salus autem justórum a Dómino: et protéctor eórum est in témpore tribulatiónis.

Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi odpowiednie kolekty.
Najpierw dzisiejszego wspomnienia

Præsta, quǽsumus, omnípotens Deus: ut, qui sanctórum Mártyrum tuórum Marci et Marcelliáni natalítia cólimus; a cunctis malis imminéntibus eórum intercessiónibus liberémur.

Potem o świętych

A cunctis nos, quǽsumus, Dómine, mentis et córporis defénde perículis: et, intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genitríce María, cum beáto Joseph, beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque beáto N. et ómnibus Sanctis, salútem nobis tríbue benígnus et pacem; ut, destrúctis adversitátibus et erróribus univérsis, Ecclesia tua secúra tibi sérviat libertáte.

I dowolna o Najświętszej Dziewicy

Concéde nos fámulos tuos, quǽsumus, Dómine Deus, perpétua mentis et córporis sanitáte gaudére: et, gloriósa beátæ Maríæ semper Vírginis intercessióne, a præsénti liberári tristítia, et ætérna pérfrui lætítia.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Rz 5, 1-5 - Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia dzięki wierze, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa; dzięki Niemu uzyskaliśmy na podstawie wiary dostęp do tej łaski, w której trwamy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. Ale nie tylko [tym], lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość - wypróbowaną cnotę, wypróbowana zaś cnota - nadzieję. A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.

Potem wybrzmiał graduał

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Łukasza

Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali. Zatem dajecie świadectwo i przytakujecie uczynkom waszych ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce. Dlatego też powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich zabiją i prześladować będą. Tak na to plemię spadnie kara za krew wszystkich proroków, która została przelana od stworzenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, zażąda się zdania z niej sprawy od tego plemienia.
.

A celebrans wygłosił kazanie

„Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania”. Pan Jezus boleśnie i wyraźnie stawia faryzeuszy wobec ogromnego zła, które czynili. Zamiast pomagać ludziom rozpoznać w Jezusie Mesjasza, jest zupełnie na odwrót. Zamiast otwierać drzwi i pozwalać im wchodzić, zamykają je. Postawili się na miejscu Boga jako zarządcy Jego mądrości.

Postawa Jezusa jest inna: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28).

Jezus oferuje zbawienie wszystkim, a to, o co prosi, to wiara i pokora. Zobaczyć prawdę i pokochać ją.

Iść za Panem oznacza również być pokornym. Ponieważ, jak mawiała św. Teresa: „Kiedyś zastanawiałem się, dlaczego nasz Pan jest takim przyjacielem cnoty pokory, i przedłożył mi tą prawdę –bez zastanawiania się, ale od razu–, że to dlatego, że Bóg jest najwyższą Prawdą, a pokora jest kroczeniem w prawdzie”.

Pokora jest konieczna, by kroczyć za Panem. Pycha powoduje zamknięcie w sobie; myślenie, że jest się w posiadaniu prawdy. Pokora, przeciwnie, otwiera serce na prawdę, uznając, że nie wiemy wszystkiego. Postępować zgodnie z prawdą oznacza mieć przed sobą szerokie horyzonty. Pokora prowadzi również do poznania siebie jako narzędzia w rękach Boga, aby pomagać innym na drodze wiary.

Oto, co Jezus mówi nam tymi słowami: „samiście nie weszli, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli”.Jezus chce posłużyć się nami, naszym życiem, naszym przykładem, aby ułatwić innym spotkanie z Nim.

Przypomniało mi się coś, co czytałem kilka miesięcy temu na temat śmierci pewnego dobrego chrześcijanina. Wspominali, że miał na biurku te słowa św. Josemaríi: „to jest chrześcijanin, ponieważ nie nienawidzi, ponieważ potrafi być wyrozumiały, ponieważ nie jest fanatykiem, ponieważ panuje nad swoimi skłonnościami, ponieważ się umartwia, ponieważ roztacza pokój, ponieważ miłuje”

Dobrym sposobem, aby nie przywłaszczać klucza mądrości, ale być dobrym przewodnikiem łaski Bożej, jest walka, aby inni mogli odkryć Chrystusa w naszych działaniach.
Źródło: Opus Dei

Następnie kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych
[/quote]
[/quote]

[Maurycy Orański]

Festum Sanctissimi Corporis Christi

W czwartek nadeszło jedno z najważniejszych dla katolików świąt. Uroczystość Najświętszego Ciała Pańskiego.
Celebra rozpoczęła się uroczystą procesją. W tym samym czasie chór śpiewał antyfonę na wejście


Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę

Deus, qui nobis sub Sacraménto mirábili passiónis tuæ memóriam reliquísti: tríbue, quǽsumus, ita nos Córporis et Sánguinis tui sacra mystéria venerári; ut redemptiónis tuæ fructum in nobis júgiter sentiámus:
Qui vivis et regnas cum Deo Patre, in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę!» Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!» Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny staje się Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije.

Potem wybrzmiał graduał

A następnie sekwencja

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Jana

Onego czasu: Rzekł Jezus rzeszom żydowskim: «Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a krew moja prawdziwie jest napojem. Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim. Jako mię posłał żyjący Ojciec – i ja żyję dla Ojca, a kto pożywa mnie, i on żyć będzie dla mnie. To jest chleb, który zstąpił z nieba. Nie jako ojcowie wasi spożywali mannę i pomarli. Kto pożywa tego chleba, żyć będzie na wieki».
.

A celebrans wygłosił kazanie

Niektórzy chrześcijanie współcześni trochę wierzą w życie wieczne, a trochę nie wierzą. Trudno im w życie wieczne uwierzyć dosłownie. Skłonni są raczej przyjmować jakąś bliżej nie sprecyzowaną możliwość, że człowiek jakoś jednak przetrwa swoją śmierć.

Drugi błąd w równym stopniu świadczy o naszym niedowiarstwie. Mianowicie wydaje nam się niekiedy, iż życie wieczne należy się każdemu, kto żyje uczciwie – mniej więcej tak samo, jak stopień magistra należy się każdemu, kto rzetelnie przejdzie przez studia i uwieńczy je rozprawą dyplomową.

A przecież życie wieczne to jest absolutny dar. Po prostu Bóg kocha nas niewyobrażalnie więcej, niż by to wynikało z faktu, że stworzył nas ludźmi. Obietnica życia wiecznego nie jest bynajmniej zawarta w fakcie, że jesteśmy ludźmi. Jest ona zawarta w fakcie tej miłości, jaką Bóg nam okazał w krzyżu Jezusa Chrystusa. Życie wieczne polega na czymś więcej niż tylko na tym, że ci, którzy je osiągną, będą niewyobrażalnie szczęśliwi. Życie wieczne jest to bezgraniczne wypełnienie się tą miłością, jaka płynie z krzyża Chrystusa, tą miłością, jaką Przedwieczny Ojciec okazuje nam przez swego ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Syna, a naszego Pana.

Warto przypomnieć to sobie w dzień Bożego Ciała, bo żeby cokolwiek zrozumieć z sakramentu Eucharystii, trzeba dosłownie i w całej prawdzie wierzyć w życie wieczne, tak jak obiecywał je nam Pan Jezus. Przecież Eucharystia została nam dana jako pokarm na życie wieczne. „Ja jestem Chlebem żywym, który zstąpił z nieba – mówi Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii. – Kto spożywa ten Chleb, będzie żył na wieki”.

Pan Jezus przyrównuje sakrament swojego Ciała i Krwi do daru manny, jaką lud Boży otrzymał w drodze do ziemi obiecanej. Zauważmy, że już manna nie była zwykłym chlebem. Stanowiła ona szczególny znak opieki Boga nad swoim ludem. Po prostu sam Bóg wziął w swoje ręce sprawę doprowadzenia synów Jakuba do ziemi obiecanej. Manna stanowiła jeden z realnych dowodów, że Bóg wywiązuje się ze swojej obietnicy. Toteż manna, choć zaspokajała głód całkiem fizyczny, przypominała zarazem, że nie samym chlebem żyje człowiek, że trzeba nam przez wiarę otwierać się na dary Boże.

Chrystus Pan prowadzi nas do innej ziemi obiecanej. Naszą ziemią obiecaną, do której dążymy, jest wiekuiste zanurzenie w Bożej miłości. Do tej ziemi nie idzie się poprzez pokonywanie kilometrów, ale poprzez zrzucanie z siebie grzechu, poprzez radosne poddawanie się woli Bożej, poprzez coraz większe otwieranie się na Bożą miłość. Bez specjalnej pomocy Bożej na tę drogę nawet wejść się nie da, a cóż dopiero nią iść.

Na drogę do życia wiecznego wchodzi się poprzez przyjęcie chrztu, bo chrzest wszczepia w nas pierwsze ziarno naszego uczestnictwa w Bożej naturze. Żeby zaś dążyć tą drogą, trzeba się wzmacniać Ciałem i Krwią samego Syna Bożego. Pan Jezus mówi nam z całą jasnością, że korzystanie z tego Boskiego Pokarmu jest sprawą najwyższej wagi: „Jeżeli nie będziecie spożywać Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie”.
Jacek Salij OP

Następnie kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych

Po celebrze wszyscy wierni przeszli ulicami Jerozolimy w procesji do Wieczernika gdzie odprawiono nieszpory

[Maurycy Orański]

Feria Sexta infra octavam Corporis Christi

Świętowanie Uroczystości Najświętszego Ciała Pańskiego nie zamknęło się w jednym dniu. Kolejny dzień to część Oktawy Bożego Ciała
Celebra rozpoczęła się uroczystą procesją. W tym samym czasie chór śpiewał antyfonę na wejście


Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę

Deus, qui nobis sub Sacraménto mirábili passiónis tuæ memóriam reliquísti: tríbue, quǽsumus, ita nos Córporis et Sánguinis tui sacra mystéria venerári; ut redemptiónis tuæ fructum in nobis júgiter sentiámus:
Qui vivis et regnas cum Deo Patre, in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

I kolektę wspomnienia świętego Sylweriusza, papieża i męczennika

Infirmitátem nostram réspice, omnípotens Deus: et, quia pondus própriæ actiónis gravat, beáti Silvérii Mártyris tui atque Pontíficis intercéssio gloriósa nos prótegat.
Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę!» Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!» Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny staje się Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije.

Potem wybrzmiał graduał

A następnie sekwencja

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Jana

-Onego czasu: Rzekł Jezus rzeszom żydowskim: «Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a krew moja prawdziwie jest napojem. Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim. Jako mię posłał żyjący Ojciec – i ja żyję dla Ojca, a kto pożywa mnie, i on żyć będzie dla mnie. To jest chleb, który zstąpił z nieba. Nie jako ojcowie wasi spożywali mannę i pomarli. Kto pożywa tego chleba, żyć będzie na wieki»..
.

A celebrans wygłosił kazanie

Ciało i krew to znaczy wszystko. Niczego dla siebie nie zatrzymuje. Jego ukrzyżowane, a wcześniej bestialsko umęczone ciało. Ręce które sam wyciągnął do ukrzyżowania budząc zdziwienie żołnierza, który po raz pierwszy nie musiał używać siły by je przybić. Bok który został przebity włócznią, serce które zostało opróżnione. Eucharystia uobecnia to wydarzenie: połamany i spożyty chleb -ciało, wypita krew. Dla ciebie!
Przyjęcie tych darów z wiarą: cały Jezus szuka całej Ciebie, całego Ciebie – to prawdziwe trwanie w Jezusie. I nic wtedy nie może Cię od Niego odłączyć:
„Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? Jak to jest napisane: Z powodu Ciebie zabijają nas przez cały dzień, uważają nas za owce przeznaczone na rzeź. Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8,35-39).
Wzbudź dziś w sobie wdzięczność, że jest ktoś, kto umiłował Cię całego, kto czyni to nadal, choć może ty sam masz trudność w przyjęciu siebie. Ucz się tej miłości do siebie, do drugiego i do Niego. Bo ona jest w życiu najważniejsza. Bo On karmi Cię nią w każdej Eucharystii, byś pewnego dnia mógł się z Nim spotkać we wspólnocie świętych już bez żadnych zasłon

Następnie kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych

[Maurycy Orański]

Sabbato infra octavam Corporis Christi

Świętowanie Uroczystości Najświętszego Ciała Pańskiego wciąż trwa
Celebra rozpoczęła się uroczystą procesją. W tym samym czasie chór śpiewał antyfonę na wejście


Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę

Deus, qui nobis sub Sacraménto mirábili passiónis tuæ memóriam reliquísti: tríbue, quǽsumus, ita nos Córporis et Sánguinis tui sacra mystéria venerári; ut redemptiónis tuæ fructum in nobis júgiter sentiámus:
Qui vivis et regnas cum Deo Patre, in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę!» Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!» Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny staje się Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije.

Potem wybrzmiał graduał

A następnie sekwencja

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Jana

-Onego czasu: Rzekł Jezus rzeszom żydowskim: «Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a krew moja prawdziwie jest napojem. Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim. Jako mię posłał żyjący Ojciec – i ja żyję dla Ojca, a kto pożywa mnie, i on żyć będzie dla mnie. To jest chleb, który zstąpił z nieba. Nie jako ojcowie wasi spożywali mannę i pomarli. Kto pożywa tego chleba, żyć będzie na wieki»..
.

Następnie przewodniczący kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych

[Maurycy Orański]

Feria Secunda infra Octavam Corporis Christi

Świętowanie Uroczystości Najświętszego Ciała Pańskiego wciąż trwa
Celebra rozpoczęła się uroczystą procesją. W tym samym czasie chór śpiewał antyfonę na wejście


Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę

Sancti nóminis tui, Dómine, timórem páriter et amórem fac nos habére perpétuum: quia numquam tua gubernatióne destítuis, quos in soliditáte tuæ dilectiónis instítuis.
Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę!» Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!» Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny staje się Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije.

Potem wybrzmiał graduał

A następnie sekwencja

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Jana

-Onego czasu: Rzekł Jezus rzeszom żydowskim: «Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a krew moja prawdziwie jest napojem. Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim. Jako mię posłał żyjący Ojciec – i ja żyję dla Ojca, a kto pożywa mnie, i on żyć będzie dla mnie. To jest chleb, który zstąpił z nieba. Nie jako ojcowie wasi spożywali mannę i pomarli. Kto pożywa tego chleba, żyć będzie na wieki»..
.

Następnie przewodniczący kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych

[Maurycy Orański]

In Nativitate S. Joannis Baptistæ

Wierny lud Jerozolimy zebrał się w Bazylice by uczcić największego narodzonego z niewiast.
Celebra rozpoczęła się uroczystą procesją. W tym samym czasie chór śpiewał antyfonę na wejście


Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi odpowiednią kolektę

Deus, qui præséntem diem honorábilem nobis in beáti Joánnis nativitáte fecísti: da pópulis tuis spirituálium grátiam gaudiórum; et ómnium fidélium mentes dirige in viam salútis ætérnæ.
Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Księgi Proroka Izajasza

Słuchajcie, wyspy, i wy, ludy odległe zważajcie: Pan mnie powołał od urodzenia, od łona mej matki pamiętał na imię moje. I uczynił usta moje niby ostrym mieczem; w cieniu swej ręki osłonił mnie i uczynił mię niby strzałę doborową: w kołczanie swoim mię ukrył. I rzekł mi: Sługą moim jesteś, Izraelu, bo w tobie będę wsławiony. A teraz mówi Pan, co mnie sługą dla siebie uczynił od łona matki: Oto ustanowiłem cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem moim aż po krańce ziemi. Ujrzą królowie i powstaną książęta, i pokłon oddadzą ze względu na Pana i świętego Izraela, który cię wybrał.

Potem wybrzmiał graduał


Kiedy chór umilkł, diakon odśpiewał Ewangelię według świętego Łukasza

Elżbiecie wypełnił się czas rozwiązania i porodziła syna. I usłyszeli sąsiedzi i krewni jej, że Pan swe wielkie miłosierdzie jej okazał, i radowali się wespół z nią. I stało się, że przybyli dnia ósmego, aby obrzezać dzieciątko i nazwać je imieniem ojca jego Zachariasza. A odpowiadając matka jego rzekła: «Żadną miarą, lecz nazwany będzie Janem». I rzekli do niej: «Nie masz nikogo w rodzie twoim, którego by zwano tym imieniem». I pytali przez znaki ojca jego, jak by go zechciał nazwać. On tedy zażądał tabliczki i napisał słowa: «Jan jest imię jego». I zdumieli się wszyscy. A w tejże chwili otwarły się usta jego i język jego i mówił, wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich sąsiadów, a po wszystkich górach krainy judzkiej rozniosła się wieść o tym zdarzeniu. A wszyscy, którzy o tym posłyszeli, rozważali to w sercu swoim, mówiąc: «Kimże, mniemasz, będzie owo dziecię?» Albowiem ręka Pańska była z nim. A ojciec jego Zachariasz, napełniony Duchem Świętym, prorokował, mówiąc: «Błogosławiony Pan Bóg Izraela, że nawiedził i odkupił lud swój».
.

I wygłosił kazanie

Imiona odgrywają bardzo ważną rolę w biblijnej tradycji. Niejednokrotnie mają symboliczny wymiar – oddają charakter człowieka, jego powołanie czy okoliczności, w jakich przychodzi na świat. Mogą też być przesłaniem dla otoczenia – zwłaszcza wtedy, kiedy sam Bóg nadaje komuś imię. Anioł zwiastuje Maryi, że jej syn ma nosić imię Jezus, czyli „Pan wybawia”. Syn Elżbiety i Zachariasza, którego imię również ogłasza anioł Gabriel, ma się nazywać Jan (Yochanan) – „Pan jest łaskawy”. Właśnie to imię kryje w sobie klucz do lepszego zrozumienia dzisiejszej Ewangelii.

Anioł ukazuje się Zachariaszowi w świątyni, w trakcie wykonywania czynności kapłańskich, i oznajmia mu, że Bóg wysłuchał jego próśb – wreszcie doczeka się potomka. Zachariasz nie dowierza, ponieważ po ludzku wydaje się to niemożliwe. Jako znak jego niewiary Bóg zmusza go do milczenia przez dziewięć miesięcy, aż do momentu urodzenia się chłopca. Dlaczego Zachariasz musi milczeć? Bóg zamyka usta tym, którzy są „zbyt mądrzy”, którzy chcą pouczać nawet Boga, co jest możliwe, a co nie. Stary Zachariasz, sprawiedliwy i nienaganny, nie zrozumiał do tej pory najważniejszej prawdy – „Pan jest łaskawy”. Dlatego musi zamilknąć, aby potem z całą mocą ją wyznać. Pomimo niezrozumienia ze strony otoczenia Zachariasz wypełnia nakaz anioła i nadaje synowi imię Jan. Jest to prawdziwe wyznanie wiary – „Pan jest łaskawy”. To wyznanie przywraca mu mowę i prowadzi do uwielbienia.

Tak jak Zachariasz, każdy człowiek wierzący pozostaje niemy, dopóki nie uwierzy i nie wyzna, że „Pan jest łaskawy”. Może jak Zachariasz skrupulatnie wypełniać przepisy, brać udział w kulcie, ale nie jest zdolny prawdziwie wielbić Boga.

Rafał Wędzicki OP

Następnie przewodniczący kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych

[Maurycy Orański]

Feria Quarta infra Octavam Corporis Christi

Nałożyły się na siebie dwie oktawy. Bożego Ciała i Narodzenia Jana Chrzciciela
Celebra rozpoczęła się uroczystą procesją. W tym samym czasie chór śpiewał antyfonę na wejście


Po zakończeniu śpiewu Introit i Gloria celebrans odczytał z księgi kolekty przeznaczone dla obu obchodów

Sancti nóminis tui, Dómine, timórem páriter et amórem fac nos habére perpétuum: quia numquam tua gubernatióne destítuis, quos in soliditáte tuæ dilectiónis instítuis.
Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Deus, qui præséntem diem honorábilem nobis in beáti Joánnis nativitáte fecísti: da pópulis tuis spirituálium grátiam gaudiórum; et ómnium fidélium mentes dirige in viam salútis ætérnæ.
Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę!» Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!» Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny staje się Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije.

Potem wybrzmiał graduał

A następnie sekwencja

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Jana

-Onego czasu: Rzekł Jezus rzeszom żydowskim: «Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a krew moja prawdziwie jest napojem. Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim. Jako mię posłał żyjący Ojciec – i ja żyję dla Ojca, a kto pożywa mnie, i on żyć będzie dla mnie. To jest chleb, który zstąpił z nieba. Nie jako ojcowie wasi spożywali mannę i pomarli. Kto pożywa tego chleba, żyć będzie na wieki»..
.

Następnie przewodniczący kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych

[Maurycy Orański]

In Vigilia Ss. Petri et Pauli Apostolorum

W przededniu uroczystości Świętych Apostołów Piotra i Pawła Bazylika zapełniła się wiernymi którzy z mięli powody do radości. Z jednej strony wieści o kolejnych zwycięstwach nad wrogami wiary i imperium, z drugiej strony wieści o patriarszym moru proprio czyniącym monarchę również arcybiskupem Jerozolimy. Poprzedni pasterz z powodu wieku u słabego zdrowia ustąpił bowiem z tronu.

Celebra rozpoczęła się uroczystą procesją. W tym samym czasie chór śpiewał antyfonę na wejście
[youtube]https://.youtu.be/4-lMBAlC2LU[/youtube]

Po zakończeniu śpiewu celebrans odczytał z księgi kolektę.

Præsta, quǽsumus, omnípotens Deus: ut nullis nos permíttas perturbatiónibus cóncuti; quos in apostólicæ confessiónis petra solidásti.

A następnie diakon przeczytał Czytanie z Dziejów Apostolskich

W one dni: Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej. I wnoszono Pewnego Człowieka chromego od urodzenia: umieszczano, go codziennie przy bramie świątyni, zwanej «Piękną», aby prosił o jałmużnę wchodzących do świątyni. Ten ujrzawszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił ich o jałmużnę. A wpatrując się weń Piotr wraz z Janem rzekł: «Spojrzyj na nas». On zaś patrzał na nich, spodziewając się od nich coś otrzymać. A Piotr rzekł: «Nie mam złota i srebra, ale co mam, to ci daję: w imię Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, wstań a chodź». I ująwszy go za prawą rękę podniósł go, a natychmiast umocniły się nogi jego i stopy. I zerwawszy się powstał i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, chodząc, skacząc i chwaląc Boga. A wszystek lud widział go, jak chodził i chwalił Boga. Znali go bowiem, że on to dla jałmużny siedział przy «Pięknej» bramie świątyni. I ogarnęło ich zdumienie i zachwyt nad tym, co się stało.

Potem wybrzmiał graduał
[youtube]https://youtu.be./5qwN5i_LOpo[/youtube]

Kiedy chór umilkł, znów odezwał się diakon i odśpiewał Ewangelię według świętego Jana

-Onego czasu: Rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana! Miłujesz mnie więcej niż ci?» Rzecze mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię miłuję». Rzecze mu «Paś baranki moje». Rzecze mu powtórnie: «Szymonie, synu Jana, miłujesz mnie?» Mówi Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię miłuję». Rzecze mu: «Paś baranki moje». Rzecze mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, miłujesz mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci rzekł: Miłujesz mnie? i powiedział do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię miłuję». Rzecze mu: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, gdy byłeś młodym, przepasywałeś się i chodziłeś, dokąd chciałeś; lecz gdy się zestarzejesz wyciągniesz swoje ręce, a kto inny cię przepasze i poprowadzi tam, dokąd ty nie chcesz». A to powiedział zapowiadając, jaką śmiercią miałby uwielbić Boga.
.

Następnie przewodniczący kontynuował sprawowanie liturgii i na zakończenie pobłogosławił zebranych